سـنـڌ جـو ڪـيـڏارو*
ڏينــهــن آيــــا ڏکــيــا
ڳــالھ ٿي آ ڳــري
ســــنــڌ ۾ اڄ وري
ظلـــم جــي آ ڏســو
بــاھ چــوڏسٻري
انــــدر چڪـــنا چُــور
بــدامنيءَ جـــو زخــم آ
بڻجي ويـــو ناسور
هاءِ اڀاڳي رات
گــولين ڪيڏا گھاوَ ڏنا
سنـــڌ سڄي ســڪرات
اڀ ڏارينـــدڙ دانهن
هئي معصوم نياڻيءَ جي
ظالم جي هٿ ٻانهن
ڪــيڏو ڪيــس قهر
ويريءَ جي آ وَرِ چڙهيو
ويـچـاريءَ جــــو وَرُ
اجــــڙيو ڪــوئي گھــر
ڳڀــرو رنڱيــل رت ۾
ڪنهن جو هوندو وَرُ
اڄ وري آ ڏٺـــــو
روڊ تــي ڦتـڪــنــدڙ
ڪنهن ته ظالم ڪـُـٺـو
ڪونهي ڪو احساس
ماڻهو ويٺو ماڻهوءَ جو
ڪيئن پَٽي ٿو ماسُ
ڪــيسيتائين رهـــنـدو
ڏاڍ سندو هي ڏونگر
نيٺ ته آخر ڊهندو
گھـــاءَ گھـــرا ٿــا لڳــن
هر طــرف مـايـوسيون
زرد چهرا ٿا لڳن
___________________
* 89_ 1988 جي لساني جھيڙن ، بدامني ۽ ظلم ۽ زيادتيءَ جي حوالي سان ان وقت لکيل ٽيڙو. افسوس جو اهي اڄ جي حالتن سان به ٺهڪي ٿا اچن .