اسان کي سوڀ جو يا ھار جو ڪو ڀروسو ناھي،
سدائين سوڀ لاءِ سوچي سو ماڻھو ڇا ڇسو1 ناھي.
اڙي زندان ۾ واڙيل سرنھن ڦولارجي وئي آ،
۽ تنھنجي ڪنٺ ۾ ڦاٿل ڪو نغمو ئي ڦٽو ناھي.
ڪسر2 نسرن3 کنڀل4 وکرن جي رت نرالي آ،
گهڙي ڪا بي وڙي ناهي ۽ ڪوئي ڏينهن ڪسو ناهي.
الا! مالھڻ جي مالھا جئين ويون ھن پوئجي لامون،
تو کي واهوندي جي رت جو ڇا سچ پچ تو کي ڪو پتو ناھي.
ملي جو مھل موچاري ته پوءِ تو کي ڏسينداسين،
اسان جي دل به گهر ڪنھن جل پريءَ جو آدڙو ناھي.
ڪنهين تنهنجي ڪٿا چوري ڀليل ساروڻيون اٿليون،
ڪڏهن ڪي پور پلٽيا تنهنجو ڇڙيو ڪٿ قصو ناهي.
روٽي جي رنجائي ۾ جلايو سين سڄو جوڀن،
غم جانان برابر پاڻ ۾ سو ولولو ناهي.
وري ٿا ڪشٽ ڪنهن کان ڪاٽجن ۽ راتيون نبرن،
سڌن جي رڃ ۾ ڀوريءَ دل ڀلا ڇا ڇا سٺو ناهي.
اھي ڪورا پنا آخر ٻڌائي ڇا ٻڌائيندا،
جو ڪاري رات ۾ جن ڪجھ سٺو ناھي ڏٺو ناھي.
سنگينن کان پڇو جن تي اسان جو خون لٿيل آ،
۽ تيرن کان پڇو جن مان ڪوئي دل کان گٿو ناهي.
چري دل! تنهنجي تارن تي، ڀلا هي ڪهڙي ٿر ٿر آ،
نئين ڪنهن سور سانڍڻ جو، اسان ۾ حوصلو ناهي.
_____
1.بيوقوف، بي سرت
2.سنڌي سرن ۾ اڇا ۽ واڱڻائي پلاند
3.ڦٽن، نڪرن
4.آکيرا، پکيءَ جو ڪکن ۽ ڪچري مان جوڙيل گهر