سنڌي گوريلي ۽ پريميڪا جي ڳالهه ٻولهه
هن وقت ويريءَ جي هٿان، جهٽجي وڃون تون مان متان،
رت باهه واريءَ رات ۾، بارود جيءَ برسات ۾،
ڪوساڻ آ، ڪاڙهو به آ، لهسون به هن ساڙو به آ
توکي نه ڪل، مون کي نه ڪل، يا هن پل يا هن پل
دونهين، ڄرين جي هيءَ اُڇل، اوڏو ڪري پنهنجو اجل
هي سيڪ هي ڄڀيون جلن، ڄر ڄر ڪريو ٽانڊا وسن
هت ڪير ٿو ڄاڻي پرين! ڇا وقت ٿو آڻي پرين
هن دونهين پٺيان ڇا اچي؟ آڱرن جي هيٺيان ڇا بچي؟
ٽانڊن جي ساگر جي ڪپر، ڌنڌڪار پٺيان ڇا خبر؟
ويري هجي گهاتو1 هجي، پنهنجو اجل آتو هجي
هو گرڙ واتيون پيون گڙن، راڪيٽ لانچر پيا ڇڙن
سڙڪن تي لاشن جا سٿا، بي گهر اباڻن جا جٿا
وستيون جلن ويڙها جلن، ديرا جلن ٻيڙا جلن
ڦل واڙين جا ڦل ڇڻن، ڀؤنر ۽ پوپٽ بُل هڻن
چمپا جون ڪليون کوئجن، لؤنگن جو مکڙيون لوئجن
هي سڀ ٿيڻ ٿي ٿو سگهي، ڪنهن جو جيئڻ ٿي ٿو سگهي
منهنجا پرين! ڀورا پرين، هي پل کڻي ٿورا پرين
ماڻيون ته گهڙيون ٿوريون، صدين تي آهن ڳوريون
ڪيڏي چٽي چانڊاڻ آ، ڪيڏو متل مانڊاڻ آ
هي ڇور واهه جون ڇوليون، البيليون اڻ موليون
پيلا سرنهن جا ڦولڙا، ان تي وَهين2 جا جهولڙا
هاريءَ جو پٽ پيهي چڙهي، ڳل تي ۽ ڪن تي هٿ ڏيئي
ڳائي ٿو راڻا رات اچ، ڪنهن ريت ڪنهن گهات اچ
جوڀن ٻه ٽي ساوڻ مٺا! ڪيڏا! وڇوڙا ڳڻ مٺا!
هي جوت جو درياءَ ٽپون، يا وچ ئي وچ ۾ ساهه ڏيون
ڪوئي نٿو ڄاڻي مٺا! جوڀن وٺون ماڻي مٺا!
سو هاڻ اچ هڪوار اچ، رت باهه جي هن پار اچ
توکي ڳري لاهيان مٺا، جيون سڦل ٺاهيان مٺا
هو هو ندور بم ڦٽي، ان کان اڳي، ان کان اڳي.
گوريلي جو جواب
مڃيم ته چنڊ آ چوٽ ۾، پر هن ڪاري ڪوٽ ۾
منهنجو آ ڀاءُ باندي بڻيل، ٻيڙيون وڌل سنگهرون پيل
درياهه ۾ پئي چاندي وهي، ڇولي چڙهي ڇولي لهي
چنڊ ڏي چڪوريءَ جو اڏڻ، اونچن سفيدن جو لڏڻ
پيلي سرنهن جي ڇانءَ ۾، ڳيرو ۽ ڳيري ٽانءَ ۾
هو هو ڪريو چهنبون هڻن، ڳٽ ڳٽ ڪريو کنڀڙيون کڻن
ڪيڏو سهانو آ سمو، هي سڀ انهيءَ کان آ گهڻو
هي تنهنجو ڪامڻ گر بدن، کنوڻون کنون شعلا اٿن
هيءَ تنهنجي اک، هيءِ تنهنجي چڳ، هيءَ سينڌ ڪنهن واهڻ جو دڳ
ڪنهن واٽهڙوءِ جي منتظر! پر ڇا ڪجي وڻندڙ پٿر!
هي ناهي پنهنجي ڀاڳ ۾، رکيو به آ ڇا راڳ ۾
هو ڏس ته ڪنهن جا گهر جليا، هو ڏيڍين تي ڊَنوَ هليا
هو ڀيڻ ڪا لٽجي پئي، هوءَ ڪا ٿڏجي پئي
ويڳاڻيون ويڳاڻيون، ٿاڻن مٿي هو نياڻيون
ها! وير جن جا ويا ڪسي، ها! ڪانڌ جن جا ويا رسي
پورهئي پگهر جي پار سان، قرضن سندي انبار سان
هي کيتين جا ڪاسبي، هي انگ اگهاڙا پاتڻي
پورهئي رڳون ٽوڙي ڇڏيون، فاقن دليون ٻوڙي ڇڏيون
منهنجي وطن جا نوجوان، ورسٽين ۽ ڪاليجن منجهان
تن جا هتي لاشا کڄن، ڊگرين بجاءِ جيلون ملن
ڪڙهيو پچيو راتيون ڪٽن، لوهي زنجيرن سان سٽن
تن کي هي ڪارا سنتري، هي بابري هي نادري
پوٽا هلاڪو خان جا، ريگن جا پٽ شمعان3 جا
ڪندا هڻيو ڪوڙا هڻن، ڏورا وڍن گوشت پٽن
هوڏانهن پيون دانهون اٿن، هو ٻار ڪنهن جا پيا رُئن
ٿورو ته ان تي غور ڪر! هن ڀونءِ تي هيڏو قهر
هي ديس سارو پيو دکي، اکيون ڏکن هينئڙو ڏکي
ڪونجيءَ ڳچي، هرڻيءَ اکي، ڏکڻ جي هيرن جي سکي
او ڪپهه انگي ڪامڻي، هن ڀونءَ هنئي آ ٽامڻي
۽ تون ۽ مان جهمريون هڻون، ان کان ته ٿي ڪوڙهيا مرون
ڌرتيءَ تي ڌاڙيلا گهمن، ڪنهن کي ٻڌن، ڪنهن کي ڪهن
هي سڀ اسين ڏسندا رهون، بس هڪ ٻئي ۾ گم رهون
مون کان نه سو پڄندو مٺي! هي ڏيهه ڇا چوندو مٺي
هي ڪجهه ڏهاڙن جو جيئڻ، ۽ تنهنجي چپڙن مان پيئڻ
ڪجهه رس جون سرڪون مٺي! تنهنجيون لٽڻ مرڪون مٺي!
دل کي کسيندڙ ڪار آ، پر ڇا ڪجي لاچار آ
منهنجي بٺيءَ جي ڀر ڏئي، ڪو وات ڦاٽوڙو چئي
هن ڌوڙ تي ٿڪون هڻو، هن ڀونءَ هيٺيان آ ستو
شاعر! لٻاري بي پتو، جو جنگ هلندي گهر مئو.
______
1.گهات ۾ ويٺل دشمن
2.پکيءَ جو هڪ قسم
3.اسرائيلي وزيراعظم شمون پيريز