حسين رات
هن حسين رات ۾، حسين ڪائنات ۾
ڀڄي ڀري پيو آ من، ٿڪي ٽٽي پيو بدن
۽ چاندني جي چاڳ ۾، ۽ بئنسريءَ جي راڳ ۾
ڪوبه چس چاءُ ناهه، ڪو به لاءِ ساءُ ناهه
ڄڻ ته جوت ٿي جلي، ڄڻ ڪو ماس پيو ولي1
رڳن ۾ چڻ اماڙيون، هيئانءَ تي ڄڻ ڪاتيون
نراڙ ٿو ٺڪاو ڏئي، اکين ۾ راک ٿي پئي
وڏن وڏن ماڻهن، ۽ سالڪن، اڪابرن
جو ڪيترو نه سوچيو! ۽ ڪيترو نه لوچيو!
ڄمار ڀر جي سوچ مان، هيڏي لوچ پوچ مان
ڀلا به ڇا پلئه پيو، ٿيو کڻي ته ڇا ٿيو؟
شعر سوجهجن2 ته ڇا، راڳ موکجن ته ڇا؟
گلاب پوکجن ته ڇا، عطر اوتجن ته ڇا؟
ادب کڻي ادب ڏجي، وعظ پر غضب ڏجي
ڏجن به ڏس نجات جا، ڏجن به گس نجات جا
هي بکون هي ڏوجهرا، هي وڏ ڌڻين جا موچڙا
ڳڀي ڳڀي لئه ڪرنشون، ڪڻي ڪڻي لئه بندگيون
هي بکن جو بک جواڻيون، هي سونهن جون نشانيون
هٽن تي تين وال ٿين، ۽ ٻارڙا سوال ڪن
ڏڪن هٿن ۾ ڪستيون، روئي ڏين جي پنبڻيون
ڪنهن جي ماءُ وڪي وئي، ڪنهن جي ڀيڻ واڪ پئي
روزگار کان سواءِ، بي وسا ۽ بي اُپاء
ڪڇن ۾ ڊگريون ڌري، اکين ۾ ڌوڙ لٽ ڀري
ڊگهيءَ ڊگهيءَ قطار ۾، ڳڀي جي انتظار ۾
نوجوان پيا رلن، ۽ سيءَ ۾ پيا ڪنبن
ننڍا ٻار ڌڻار جا، ۽ واءُ اتر جي پار جا
رليءَ بنا سوڙ بنا، ٿڌيرو اڀ مٿان مٿان
ڳچيون ٽنگن ۾ ڏيئي، ٿڙڪندي ڪا رات ڳئي3
ڪندي پٽي جا هي ڌڻي، امن جا پاسبان ٿي
لٺيون هڻي عوام کي ڪٽن ٿا اٺ پتڻ تي
ڳچين ۾ پٽڪا وجهيو، چڪن ۾ سي جتيون ڏيو
نڙيءَ ۾ خون ٿو ڳڙي، جيءُ جلي ٿو من سڙي
هن حسين رات ۾، حسين ڪائنات ۾.
_____
1.کوٽي کپڻ
2.ويچارجن
3.وئي