ڳري ۽ ڳارا وجهي، ڪانگل! ڪهڙي سور،
اسان پرين وچ ۾، وڇڙڻ ايءُ وچور،
ٻارهون ڀيرو ٻور، ور ڏيئي وڻن ڇاڻيو.
_____
شاعري
اڙي شهر جانان !
سنڌ جي محبوب شاعر حليم باغيءَ جي چونڊ شاعريءَ جو ڪتاب ”اڙي شهر جانان !“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. حليم باغيءَ بابت عبد الواحد آريسر لکيو آهي:
حليم باغي جي شاعري پڙهڻ ۽ ساڻس ملاقات کان پوءِ آئون باغيءَ جي شاعري ۽ سندس شخصيت جي جادو ۾ منڊجي ويس ۽ اهو جادو جو منڊ اڃا تائين منهنجي جيءُ ۽ جند ۾ جڪڙيو ويٺو آهي. باغي جي شخصيت ۾ مون کي هن جا جاندار ٽهڪ ڏاڍا وڻندا آهن، اهي ٽهڪ ڪڏهن سراهي ۾ شراب اوتجڻ جو پڙاڏو هوندا آهن ۽ ڪڏهن بهترين ڍولڪ نواز جي پڙاڏي مثل لڳندا آهن. ٽهڪ ئي ته زندگي جي علامت آهن. ٽهڪ ڪڏهن ڏياري جي ڏيئي جيان ٻرندا آهن، ڪڏهن مئخاني ۾ جام وانگر ٻُرندا آهن، ڪڏهن نفيس مهينديءَ رتن پيرن جي رقص جو استعارو بڻجي ويندا آهن ۽ ڪڏهن زندگي جي اها ڊوڙ ٿي پوندا آهن جنهن تي خالق ڪائنات خود فخر محسوس ڪندو آهي.
حليم باغي جي شاعري پڙهڻ ۽ ساڻس ملاقات کان پوءِ آئون باغيءَ جي شاعري ۽ سندس شخصيت جي جادو ۾ منڊجي ويس ۽ اهو جادو جو منڊ اڃا تائين منهنجي جيءُ ۽ جند ۾ جڪڙيو ويٺو آهي. باغي جي شخصيت ۾ مون کي هن جا جاندار ٽهڪ ڏاڍا وڻندا آهن، اهي ٽهڪ ڪڏهن سراهي ۾ شراب اوتجڻ جو پڙاڏو هوندا آهن ۽ ڪڏهن بهترين ڍولڪ نواز جي پڙاڏي مثل لڳندا آهن. ٽهڪ ئي ته زندگي جي علامت آهن. ٽهڪ ڪڏهن ڏياري جي ڏيئي جيان ٻرندا آهن، ڪڏهن مئخاني ۾ جام وانگر ٻُرندا آهن، ڪڏهن نفيس مهينديءَ رتن پيرن جي رقص جو استعارو بڻجي ويندا آهن ۽ ڪڏهن زندگي جي اها ڊوڙ ٿي پوندا آهن جنهن تي خالق ڪائنات خود فخر محسوس ڪندو آهي.
- 4.5/5.0
- 13124
- 3129
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- حليم باغي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ترتيب
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران :
- شاعر پاران
- مهاڳ
- غزل
- اسان جيئن به جيئي ڀلا ڪو جھان ۾
- ڪروڙن جي اک ۾ کتل ڪان جيئن
- انهي در جي داسي، اڙي دل! اڙي دل!
- اسان کي سوڀ جو يا ھار جو ڪو ڀروسو ناھي،
- آيو ڪير اسان کان اڳ،
- هي سنگھرن جي موسم، صدائن جي موسم،
- گهوري گهوري نه ڏسبي هاڻ چنڊ جي ٽڪي،
- وري درد تنهنجا به درمان ٿي ويا،
- اسان بن ۾ جيڪي به راتيون لٽايون،
- رت ديس تنهنجي راهه ۾ ڦڙو ڦڙو ٿي وهي وڃي،
- ڄڻ نظر لڳي ويئي هن گھر جي بهارن کي،
- جي جيون تو ۾ سنڌ نه آ، پوءِ منهنجي تو کان دوري آ،
- سنڌو ساههَ سنڌَ ۾ سمائي ڇڏي سين،
- هي ديوانن جي فطرت آ، ڪو ڏوهه نه ڌربو مقتل تي،
- نه انتظار يار، نه ڪو الڪو بهار جو،
- مهاڻي ڀڳل بت تي ويڙهي ڀُڪَل،
- قضائن جي گھيري ۾ گذريل ڏهاڙا،
- ڇڏ وانڌا ويندين راتين جا،
- منجهيل ساز ٻيهر ڪي سانکورجن،
- مري ڀي نه ملندو اسان کي قرار،
- رهن ٿا عرش جا آرا، ڪڏهن ڪهڙا ڪڏهن ڪهڙا،
- چمن چم ۾ چٽي آ مينڌي، هزار منظر حساب ڪونهي،
- گيت منهنجا جيڪي هڏڪين جيان هوائن ۾ رهيا،
- ڪنهن جي يادن جي ساگر ۾ اتري وئي،
- پاڻ ۽ ڳڻتيون سور سهيڙا،
- پونم جي چنڊ کي گهوريندا رهيا منهنجا نيڻ اداس،
- اکيون به باندي رڳون به باندي، پرين ڪجي ڇا تنهنجو شهر آ،
- گهنڊ گڙن ٿا درياءُ ڀر،
- اسان جي چمن مان ڪٿي دل ڀري آ،
- بدلائيندو رنگ آسمان وهه وا!
- نظم
- بند وسڪيءَ جي بوتل جيان ڇوڪري
- اڙي شهرِ جانان!
- ڇا ٿيو جي ڪا ڇانءَ نه آهي
- ڄام شوري جو پٿر
- ڀاڳيو ڏينهن
- هر روز تون اچجان ڪنريءَ ۾
- انسان اٿيو
- تون هل ته هلون هي شھر ڇڏي
- ناڪام محبت
- ڪبوترا
- ٽوڙهيءَ وارن جي دم سان
- ڀلي مسڪرايو ڀلي مسڪرايو
- او شوخ هوا او شوخ هوا
- وقت مٽجي پيو
- هاءِ هٺيلا
- منهنجي ٿر جو حال جي پڇندين
- ڪجهه قدر
- انقلاب زنده باد
- ڪارونجهر جيءَ ڪاريءَ چوٽيءَ
- شاعر جو محبوبا ڏي خط
- ڪمال راهمون جي شهادت تي
- حسين رات
- احمد ملاح جي ياد ۾
- نعرا هڻندا هلو، پيرا کڻندا هلو
- سنڌي گوريلي ۽ پريميڪا جي ڳالهه ٻولهه
- گيت
- پيار نه پهتو ڪنهن به ٺڪاڻي، جوڳي ڄاڻي وينا ڄاڻي
- هاءِ اسان جو روڳي منڙو
- اسين رولاڪ سيلاني، ڪڏهن ڪاٿي ڪڏهن ڪاٿي،
- هر تڙ جو هوڙاڪ، اسان جيئن ڪو به نه هوءِ،
- وايون
- پيرن هيٺ بهارون پٿريون، ڇاٽ ڇڻن ٿا گل،
- ها! اسان کان پوءِ ڀي،
- کنڀڙن جيئن کُلي، جهولن جيئن جهُلي،
- ڪهڙي نيٺ ڪٽار،
- ها هرسان هروار الو ميان!
- تاڙي واري تات،
- چوري ڪير ڪٿا الا،
- بيت
- ماٽاءَ ٿيل بلور جيئن، تون مان ٽڪرياسين
- تون جو منهنجي ناگريءَ، هلي آئيو آن،
- جيئڙو تيسين ڄيٽ1، سوڍا سانوڻ پيا اچن،
- ڳري ۽ ڳارا وجهي، ڪانگل! ڪهڙي سور،
- جڳ1 جڳ وڇڙيو سڀڪو، جنمين وڇڙيا جوڳي،
- مون بس تنهنجي ٻانهن ۾ گجرو پاتو آ،
- وڳو گل1 ورن، تو جو پاتو تن تي،
- ڌوڙ به وسن ڌوڙيا، مٿان تپن ڏينهن،
- ڪلاداري1 ڪلنگيون، اڇليو ورولين2،
- منهنجيءَ چوليءَ جيءَ، ”هرمچ“ توکي هيئن چيو:
- چوٽيءَ دائي چيچ سان، ڍوليا جا کلندي،
- ٻڪن منجهه ڀري، تنهنجا ڏنل موتيا،
- ماروءَ جا ماڻا، واريءَ سندا ڀونگلا1،
- وٽ وٽ کڻي ويڻ جي، واٽين وڇايون،
- سي ئي راتيون رڃ جون، سي ئي ٿڌا ساهه،
- جهونپن جي جهونگار، ولهيءَ وسيءَ راتڙين،
- هي جي جاڙا وڻ، بيٺا ان ڀڙي1 مٿان،
- اوچي1 ڳاٽ آلاپ، ڳر2 لڳائي ڳرسين،
- ڇاکي ڇڻن ڦولڙا، پنن ڪهڙو پهه1،
- روهيڙا ۽ ريل1، پرين پاکر2 ڪوٺيا،
- سفيدن جيءَ ڇانوَ ۾، سورج لٿو پئي،
- دوها
- وڻ ڦوٽهڙي جيڪا جيڪا، ورڇ هتي هت ونڊي
- واهوندن سان هونءَ ته وڻ وڻ تي هن پکڙبا ڦل،
- تون جي ايندين او ٻاجهارا! ٽرندي گوندر گوند1،
- تو ڏي ايندڙ هر ڪو رستو، ڦاسيءَ گهاٽ تي آيو،
- تنهنجي منهن تي تر موهيڙا سڪا سونا روپا،
- واچوڙن سان ڇڏيا اڏائي، ڪوتا جا سڀ ڪڻ1،
- ڪونه ڏٺوسين ڪو ته ڪارايل1، ساڄو ٿيو يا کاٻو،
- ڪو به نه ڄاڻي نام اسان جو، ڪو به نه ڄاڻي ڪام1،
- تو ته چيو ٿي پنهنجو من آ، جنهن سان چاهي لائي،
- ڪو به اسان جو دام نه ڄاڻي، ڪو به ڄاڻي مول1،
- ڇا تون هي ڀي ڪونه ٿي ڄاڻين، دنيا جو وهنوار
- هن سنسار جي هر ڪنهن سک جا، تون مان سرجڻهار1،
- رڄ1 کنوي ۽ رڄ وسي، رڄ رڄ ڀري نياڻ2،
- ڏات تنهنجيءَ لئه هر ڪو خالي جهول چوي ٿو مون کي ڏئي،
- ڳولي ڌرتيءَ چار طنابون1، ڍونڍي روءِ زمين2،
- سوچ ته شاعر! درد هي تنهنجا، هوءِ سنڀالي سگهندي؟
- وعدن جا رانديڪا ڏيو ٿا، هيءَ به ته سوچيو يار!
اسان پرين وچ ۾، وڇڙڻ ايءُ وچور،
ٻارهون ڀيرو ٻور، ور ڏيئي وڻن ڇاڻيو.
_____