سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت سنڌي ٻوليء جي ڪتابن جي ذخيري کي دنيا جي ڪنڊ ڪڙڇ تائين پهچائڻ لاء ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن جو سسلو شروع ڪيو آهي، ان سلسلي جو ڪتاب نمبر (230) ”اڙي شهر جانان !“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. شاعريءَ جو هي ڪتاب سنڌ جي محبوب شاعر حليم باغيءَ جو آهي.
هي ڪتاب ٽي دفعا ڇپيو آهي. اسان ٿورائتا آهيون پياري دوست راجا ساند جا، جنهن هن ڪتاب جي نه صرف اينڊرائيڊ اپليڪيشن جوڙي آهي پر ڪتاب سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ پيش ڪرڻ لاءِ اسان ڏانهن موڪليو آهي.
اوهان سڀني دوستن، ڀائرن، سڄڻن، بزرگن ۽ ساڃاهه وندن جي قيمتي مشورن، راين، صلاحن ۽ رهنمائي جو منتظر.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
اسان جيئن به جيئي ڀلا ڪو جھان ۾
ڪروڙن جي اک ۾ کتل ڪان جيئن
انهي در جي داسي، اڙي دل! اڙي دل!
اسان کي سوڀ جو يا ھار جو ڪو ڀروسو ناھي،
هي سنگھرن جي موسم، صدائن جي موسم،
گهوري گهوري نه ڏسبي هاڻ چنڊ جي ٽڪي،
وري درد تنهنجا به درمان ٿي ويا،
اسان بن ۾ جيڪي به راتيون لٽايون،
رت ديس تنهنجي راهه ۾ ڦڙو ڦڙو ٿي وهي وڃي،
ڄڻ نظر لڳي ويئي هن گھر جي بهارن کي،
جي جيون تو ۾ سنڌ نه آ، پوءِ منهنجي تو کان دوري آ،
سنڌو ساههَ سنڌَ ۾ سمائي ڇڏي سين،
هي ديوانن جي فطرت آ، ڪو ڏوهه نه ڌربو مقتل تي،
نه انتظار يار، نه ڪو الڪو بهار جو،
مهاڻي ڀڳل بت تي ويڙهي ڀُڪَل،
قضائن جي گھيري ۾ گذريل ڏهاڙا،
ڇڏ وانڌا ويندين راتين جا،
منجهيل ساز ٻيهر ڪي سانکورجن،
مري ڀي نه ملندو اسان کي قرار،
رهن ٿا عرش جا آرا، ڪڏهن ڪهڙا ڪڏهن ڪهڙا،
چمن چم ۾ چٽي آ مينڌي، هزار منظر حساب ڪونهي،
گيت منهنجا جيڪي هڏڪين جيان هوائن ۾ رهيا،
ڪنهن جي يادن جي ساگر ۾ اتري وئي،
پونم جي چنڊ کي گهوريندا رهيا منهنجا نيڻ اداس،
اکيون به باندي رڳون به باندي، پرين ڪجي ڇا تنهنجو شهر آ،
اسان جي چمن مان ڪٿي دل ڀري آ،
بدلائيندو رنگ آسمان وهه وا!
بند وسڪيءَ جي بوتل جيان ڇوڪري
ڇا ٿيو جي ڪا ڇانءَ نه آهي
هر روز تون اچجان ڪنريءَ ۾
تون هل ته هلون هي شھر ڇڏي
منهنجي ٿر جو حال جي پڇندين
ڪارونجهر جيءَ ڪاريءَ چوٽيءَ
نعرا هڻندا هلو، پيرا کڻندا هلو
سنڌي گوريلي ۽ پريميڪا جي ڳالهه ٻولهه
پيار نه پهتو ڪنهن به ٺڪاڻي، جوڳي ڄاڻي وينا ڄاڻي
اسين رولاڪ سيلاني، ڪڏهن ڪاٿي ڪڏهن ڪاٿي،
هر تڙ جو هوڙاڪ، اسان جيئن ڪو به نه هوءِ،
پيرن هيٺ بهارون پٿريون، ڇاٽ ڇڻن ٿا گل،
کنڀڙن جيئن کُلي، جهولن جيئن جهُلي،
ماٽاءَ ٿيل بلور جيئن، تون مان ٽڪرياسين
تون جو منهنجي ناگريءَ، هلي آئيو آن،
جيئڙو تيسين ڄيٽ1، سوڍا سانوڻ پيا اچن،
ڳري ۽ ڳارا وجهي، ڪانگل! ڪهڙي سور،
جڳ1 جڳ وڇڙيو سڀڪو، جنمين وڇڙيا جوڳي،
مون بس تنهنجي ٻانهن ۾ گجرو پاتو آ،
وڳو گل1 ورن، تو جو پاتو تن تي،
ڌوڙ به وسن ڌوڙيا، مٿان تپن ڏينهن،
ڪلاداري1 ڪلنگيون، اڇليو ورولين2،
منهنجيءَ چوليءَ جيءَ، ”هرمچ“ توکي هيئن چيو:
چوٽيءَ دائي چيچ سان، ڍوليا جا کلندي،
ٻڪن منجهه ڀري، تنهنجا ڏنل موتيا،
ماروءَ جا ماڻا، واريءَ سندا ڀونگلا1،
وٽ وٽ کڻي ويڻ جي، واٽين وڇايون،
سي ئي راتيون رڃ جون، سي ئي ٿڌا ساهه،
جهونپن جي جهونگار، ولهيءَ وسيءَ راتڙين،
هي جي جاڙا وڻ، بيٺا ان ڀڙي1 مٿان،
اوچي1 ڳاٽ آلاپ، ڳر2 لڳائي ڳرسين،
ڇاکي ڇڻن ڦولڙا، پنن ڪهڙو پهه1،
روهيڙا ۽ ريل1، پرين پاکر2 ڪوٺيا،
سفيدن جيءَ ڇانوَ ۾، سورج لٿو پئي،
وڻ ڦوٽهڙي جيڪا جيڪا، ورڇ هتي هت ونڊي
واهوندن سان هونءَ ته وڻ وڻ تي هن پکڙبا ڦل،
تون جي ايندين او ٻاجهارا! ٽرندي گوندر گوند1،
تو ڏي ايندڙ هر ڪو رستو، ڦاسيءَ گهاٽ تي آيو،
تنهنجي منهن تي تر موهيڙا سڪا سونا روپا،
واچوڙن سان ڇڏيا اڏائي، ڪوتا جا سڀ ڪڻ1،
ڪونه ڏٺوسين ڪو ته ڪارايل1، ساڄو ٿيو يا کاٻو،
ڪو به نه ڄاڻي نام اسان جو، ڪو به نه ڄاڻي ڪام1،
تو ته چيو ٿي پنهنجو من آ، جنهن سان چاهي لائي،
ڪو به اسان جو دام نه ڄاڻي، ڪو به ڄاڻي مول1،
ڇا تون هي ڀي ڪونه ٿي ڄاڻين، دنيا جو وهنوار
هن سنسار جي هر ڪنهن سک جا، تون مان سرجڻهار1،
رڄ1 کنوي ۽ رڄ وسي، رڄ رڄ ڀري نياڻ2،
ڏات تنهنجيءَ لئه هر ڪو خالي جهول چوي ٿو مون کي ڏئي،
ڳولي ڌرتيءَ چار طنابون1، ڍونڍي روءِ زمين2،
سوچ ته شاعر! درد هي تنهنجا، هوءِ سنڀالي سگهندي؟
وعدن جا رانديڪا ڏيو ٿا، هيءَ به ته سوچيو يار!
ڪتاب تي آيل ريٽنگ ۽ رايا
ھيستائين ڪابہ ريٽنگ ناھي مِلي
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
