ڄڻ نظر لڳي ويئي هن گھر جي بهارن کي،
ڪو نانگ سراپي ويو نت نينهن نظارن کي.
هن راهه تي جي رميا1 رولاڪ ئي سمجھن ٿا،
ڳري رات مٿن گذري سا ساک ستارن کي.
نت نيريءَ سانجھيءَ جو اڄ روهه ۾ رڻ2 جھڻ آ،
ڪو سانگ کان ڪيئن روڪي ڪونجن جي قطارن کي.
هوءَ ڇوليءَ ڇوليءَ ساڻ هڪ ناءُ رواني ٿي،
چنڊ چمندو اڄ ناکئا3 ڪينجھر جي ڪنارن کي.
ڪنهن چڳَ جي ڪڙي کلندي ڪنهن چَپَ تي مُشڪ مڙندي،
ڀورا! نه اجايو ڄاڻ رت جي ته اوڇارن4 کي.
بادل به هٽي ويندا پڻ باک ڦُٽي پوندي،
تون مرڪ ڇنڊي منهن تان کڻ ڪارن وارن کي.
جيئنداسين ڀري جڳ لئه جيئڻ جا جتن ڏيندي،
مئاسين ته ڏئي ڇڏبا هي روڳ هزارن کي.
_____
1.هليا، پنڌ پيا
2.چڻ ڀڻ
3.ٻيڙياتا، مانجهي
4.رت جو اڏامڻ