ڪنهن جي يادن جي ساگر ۾ اتري وئي،
هو پٽيل ڦول جان پوءِ وکري ويئي.
ڳوٺ وارا ته ڪا وارتا ڪن پيا،
هوءِ ته پنهنجي ڪٿا پاڻ وسري ويئي.
ڪيترا هٿ وڌيا، ڪيترا گل ڪريا،
هو گونگي ٿي راهن تان گذري ويئي.
پنهنجي الفت جي سارن حوالن سان گڏ،
هوءِ وڇوڙي جي رت جيئن نبري ويئي.
زندگي ڀر ڪٿائون سندس ڀل ڪجن،
منهنجي آئي دنيا ۾ ۽ اڏري ويئي.
اوٺيو! هن جي ويڙهي مان جيڪر لنگهو،
چئجو هن کي ته هي رت به گذري ويئي.
تنهنجي گجري جا گينڊا اڃان واسيا،
هونئن اتر رت به نبري ۽ اڀري ويئي.
تنهنجو باغي سدائين پيو روئي ڀلين،
تنهنجي چڳ چڳ سجڻ نيٺ سنوري ويئي.