جيئڙو تيسين ڄيٽ1، سوڍا سانوڻ پيا اچن،
مريو وڃن مينڌرا! مڻين مٽيءَ هيٺ،
ڏسڻ تيسين ڏيٺ2، مٽ نه مانجهم3 راتڙيءَ.
1.هندي سال جو هڪ مهينو
2.ملاقات
3.لڙي، رات گذري
_____
شاعري
اڙي شهر جانان !
سنڌ جي محبوب شاعر حليم باغيءَ جي چونڊ شاعريءَ جو ڪتاب ”اڙي شهر جانان !“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. حليم باغيءَ بابت عبد الواحد آريسر لکيو آهي:
حليم باغي جي شاعري پڙهڻ ۽ ساڻس ملاقات کان پوءِ آئون باغيءَ جي شاعري ۽ سندس شخصيت جي جادو ۾ منڊجي ويس ۽ اهو جادو جو منڊ اڃا تائين منهنجي جيءُ ۽ جند ۾ جڪڙيو ويٺو آهي. باغي جي شخصيت ۾ مون کي هن جا جاندار ٽهڪ ڏاڍا وڻندا آهن، اهي ٽهڪ ڪڏهن سراهي ۾ شراب اوتجڻ جو پڙاڏو هوندا آهن ۽ ڪڏهن بهترين ڍولڪ نواز جي پڙاڏي مثل لڳندا آهن. ٽهڪ ئي ته زندگي جي علامت آهن. ٽهڪ ڪڏهن ڏياري جي ڏيئي جيان ٻرندا آهن، ڪڏهن مئخاني ۾ جام وانگر ٻُرندا آهن، ڪڏهن نفيس مهينديءَ رتن پيرن جي رقص جو استعارو بڻجي ويندا آهن ۽ ڪڏهن زندگي جي اها ڊوڙ ٿي پوندا آهن جنهن تي خالق ڪائنات خود فخر محسوس ڪندو آهي.
حليم باغي جي شاعري پڙهڻ ۽ ساڻس ملاقات کان پوءِ آئون باغيءَ جي شاعري ۽ سندس شخصيت جي جادو ۾ منڊجي ويس ۽ اهو جادو جو منڊ اڃا تائين منهنجي جيءُ ۽ جند ۾ جڪڙيو ويٺو آهي. باغي جي شخصيت ۾ مون کي هن جا جاندار ٽهڪ ڏاڍا وڻندا آهن، اهي ٽهڪ ڪڏهن سراهي ۾ شراب اوتجڻ جو پڙاڏو هوندا آهن ۽ ڪڏهن بهترين ڍولڪ نواز جي پڙاڏي مثل لڳندا آهن. ٽهڪ ئي ته زندگي جي علامت آهن. ٽهڪ ڪڏهن ڏياري جي ڏيئي جيان ٻرندا آهن، ڪڏهن مئخاني ۾ جام وانگر ٻُرندا آهن، ڪڏهن نفيس مهينديءَ رتن پيرن جي رقص جو استعارو بڻجي ويندا آهن ۽ ڪڏهن زندگي جي اها ڊوڙ ٿي پوندا آهن جنهن تي خالق ڪائنات خود فخر محسوس ڪندو آهي.
- 4.5/5.0
- 13124
- 3129
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- حليم باغي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ترتيب
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران :
- شاعر پاران
- مهاڳ
- غزل
- اسان جيئن به جيئي ڀلا ڪو جھان ۾
- ڪروڙن جي اک ۾ کتل ڪان جيئن
- انهي در جي داسي، اڙي دل! اڙي دل!
- اسان کي سوڀ جو يا ھار جو ڪو ڀروسو ناھي،
- آيو ڪير اسان کان اڳ،
- هي سنگھرن جي موسم، صدائن جي موسم،
- گهوري گهوري نه ڏسبي هاڻ چنڊ جي ٽڪي،
- وري درد تنهنجا به درمان ٿي ويا،
- اسان بن ۾ جيڪي به راتيون لٽايون،
- رت ديس تنهنجي راهه ۾ ڦڙو ڦڙو ٿي وهي وڃي،
- ڄڻ نظر لڳي ويئي هن گھر جي بهارن کي،
- جي جيون تو ۾ سنڌ نه آ، پوءِ منهنجي تو کان دوري آ،
- سنڌو ساههَ سنڌَ ۾ سمائي ڇڏي سين،
- هي ديوانن جي فطرت آ، ڪو ڏوهه نه ڌربو مقتل تي،
- نه انتظار يار، نه ڪو الڪو بهار جو،
- مهاڻي ڀڳل بت تي ويڙهي ڀُڪَل،
- قضائن جي گھيري ۾ گذريل ڏهاڙا،
- ڇڏ وانڌا ويندين راتين جا،
- منجهيل ساز ٻيهر ڪي سانکورجن،
- مري ڀي نه ملندو اسان کي قرار،
- رهن ٿا عرش جا آرا، ڪڏهن ڪهڙا ڪڏهن ڪهڙا،
- چمن چم ۾ چٽي آ مينڌي، هزار منظر حساب ڪونهي،
- گيت منهنجا جيڪي هڏڪين جيان هوائن ۾ رهيا،
- ڪنهن جي يادن جي ساگر ۾ اتري وئي،
- پاڻ ۽ ڳڻتيون سور سهيڙا،
- پونم جي چنڊ کي گهوريندا رهيا منهنجا نيڻ اداس،
- اکيون به باندي رڳون به باندي، پرين ڪجي ڇا تنهنجو شهر آ،
- گهنڊ گڙن ٿا درياءُ ڀر،
- اسان جي چمن مان ڪٿي دل ڀري آ،
- بدلائيندو رنگ آسمان وهه وا!
- نظم
- بند وسڪيءَ جي بوتل جيان ڇوڪري
- اڙي شهرِ جانان!
- ڇا ٿيو جي ڪا ڇانءَ نه آهي
- ڄام شوري جو پٿر
- ڀاڳيو ڏينهن
- هر روز تون اچجان ڪنريءَ ۾
- انسان اٿيو
- تون هل ته هلون هي شھر ڇڏي
- ناڪام محبت
- ڪبوترا
- ٽوڙهيءَ وارن جي دم سان
- ڀلي مسڪرايو ڀلي مسڪرايو
- او شوخ هوا او شوخ هوا
- وقت مٽجي پيو
- هاءِ هٺيلا
- منهنجي ٿر جو حال جي پڇندين
- ڪجهه قدر
- انقلاب زنده باد
- ڪارونجهر جيءَ ڪاريءَ چوٽيءَ
- شاعر جو محبوبا ڏي خط
- ڪمال راهمون جي شهادت تي
- حسين رات
- احمد ملاح جي ياد ۾
- نعرا هڻندا هلو، پيرا کڻندا هلو
- سنڌي گوريلي ۽ پريميڪا جي ڳالهه ٻولهه
- گيت
- پيار نه پهتو ڪنهن به ٺڪاڻي، جوڳي ڄاڻي وينا ڄاڻي
- هاءِ اسان جو روڳي منڙو
- اسين رولاڪ سيلاني، ڪڏهن ڪاٿي ڪڏهن ڪاٿي،
- هر تڙ جو هوڙاڪ، اسان جيئن ڪو به نه هوءِ،
- وايون
- پيرن هيٺ بهارون پٿريون، ڇاٽ ڇڻن ٿا گل،
- ها! اسان کان پوءِ ڀي،
- کنڀڙن جيئن کُلي، جهولن جيئن جهُلي،
- ڪهڙي نيٺ ڪٽار،
- ها هرسان هروار الو ميان!
- تاڙي واري تات،
- چوري ڪير ڪٿا الا،
- بيت
- ماٽاءَ ٿيل بلور جيئن، تون مان ٽڪرياسين
- تون جو منهنجي ناگريءَ، هلي آئيو آن،
- جيئڙو تيسين ڄيٽ1، سوڍا سانوڻ پيا اچن،
- ڳري ۽ ڳارا وجهي، ڪانگل! ڪهڙي سور،
- جڳ1 جڳ وڇڙيو سڀڪو، جنمين وڇڙيا جوڳي،
- مون بس تنهنجي ٻانهن ۾ گجرو پاتو آ،
- وڳو گل1 ورن، تو جو پاتو تن تي،
- ڌوڙ به وسن ڌوڙيا، مٿان تپن ڏينهن،
- ڪلاداري1 ڪلنگيون، اڇليو ورولين2،
- منهنجيءَ چوليءَ جيءَ، ”هرمچ“ توکي هيئن چيو:
- چوٽيءَ دائي چيچ سان، ڍوليا جا کلندي،
- ٻڪن منجهه ڀري، تنهنجا ڏنل موتيا،
- ماروءَ جا ماڻا، واريءَ سندا ڀونگلا1،
- وٽ وٽ کڻي ويڻ جي، واٽين وڇايون،
- سي ئي راتيون رڃ جون، سي ئي ٿڌا ساهه،
- جهونپن جي جهونگار، ولهيءَ وسيءَ راتڙين،
- هي جي جاڙا وڻ، بيٺا ان ڀڙي1 مٿان،
- اوچي1 ڳاٽ آلاپ، ڳر2 لڳائي ڳرسين،
- ڇاکي ڇڻن ڦولڙا، پنن ڪهڙو پهه1،
- روهيڙا ۽ ريل1، پرين پاکر2 ڪوٺيا،
- سفيدن جيءَ ڇانوَ ۾، سورج لٿو پئي،
- دوها
- وڻ ڦوٽهڙي جيڪا جيڪا، ورڇ هتي هت ونڊي
- واهوندن سان هونءَ ته وڻ وڻ تي هن پکڙبا ڦل،
- تون جي ايندين او ٻاجهارا! ٽرندي گوندر گوند1،
- تو ڏي ايندڙ هر ڪو رستو، ڦاسيءَ گهاٽ تي آيو،
- تنهنجي منهن تي تر موهيڙا سڪا سونا روپا،
- واچوڙن سان ڇڏيا اڏائي، ڪوتا جا سڀ ڪڻ1،
- ڪونه ڏٺوسين ڪو ته ڪارايل1، ساڄو ٿيو يا کاٻو،
- ڪو به نه ڄاڻي نام اسان جو، ڪو به نه ڄاڻي ڪام1،
- تو ته چيو ٿي پنهنجو من آ، جنهن سان چاهي لائي،
- ڪو به اسان جو دام نه ڄاڻي، ڪو به ڄاڻي مول1،
- ڇا تون هي ڀي ڪونه ٿي ڄاڻين، دنيا جو وهنوار
- هن سنسار جي هر ڪنهن سک جا، تون مان سرجڻهار1،
- رڄ1 کنوي ۽ رڄ وسي، رڄ رڄ ڀري نياڻ2،
- ڏات تنهنجيءَ لئه هر ڪو خالي جهول چوي ٿو مون کي ڏئي،
- ڳولي ڌرتيءَ چار طنابون1، ڍونڍي روءِ زمين2،
- سوچ ته شاعر! درد هي تنهنجا، هوءِ سنڀالي سگهندي؟
- وعدن جا رانديڪا ڏيو ٿا، هيءَ به ته سوچيو يار!
مريو وڃن مينڌرا! مڻين مٽيءَ هيٺ،
ڏسڻ تيسين ڏيٺ2، مٽ نه مانجهم3 راتڙيءَ.
1.هندي سال جو هڪ مهينو
2.ملاقات
3.لڙي، رات گذري
_____