مهاڻي ڀڳل بت تي ويڙهي ڀُڪَل،
لڳي ڄڻ ٿي ڪينجهر جو ڪنوارو ڪنول.
ڍڪن2 پيون دراوڙ گهڻي دير کان،
مئن جي دڙي جيون مرادون مئل.
ڪکاين ڪڙهين3 ۾ اٿن سيسراٽ4،
اچي پئي اچي پئي اتر جي اٿل.
نه ڪوجر اڀ ۾، نه ڪو سورج کي موگهه5،
ڳري وينديون ڳاڱيون، ٿرن ۾ ڳپل.
اسان جا اوجاڳا اڀامي مئا،
اسان جا او سورج! ڪٿي آن ستل.
وڍي هرڻ بن ۾ ڪيو ٻيٻراٽ6،
ڪري اڄ به ڪينجهر تي ڪونجي ڪٺل.
جڏهن چاڳليءَ چپ چورو ڪيو،
وکر7 منهنجا جيون! اڃان ڪجهه اکل.
کڻي آئي پاکر8 پلئه سان ڍڪي،
ڀري لپ جوئر هٿن جي لئل9.
سڄي سونهن سوڀيا سٽائين10 جي هٿ،
ڀرون پيٽ ڇاتي پٽي تي ڏنل.
سرنهن تيل واسيا اوهان جا ڀنڀا،
ڳتون تنهنجون سرهيءَ ڳنيريءَ ڳتل.
_____
1.ڪنڌ ۾ منهن تان چادر ويرهيل
2.رڙن پيون
3.لانڍين
4.سيڪارا، سيءَ کان بدن ۾ ٿرڪا
5.سورج جي ڀر ۾ ڏريون، مينهن پوڻ جي نشاني آهي
6.دانهن، رڙ
7.ڦهلجي وڃڻ
8.سوکڙي
9.لڻيل، لوب ڪيل
10.جواري، سٽي باز