احمد ملاح جي ياد ۾
سرمد گيتي، منصور جو هم نشان، جنهن جي نالي کان ڏڪندڙ منات1 ۽ عزيٰ2
هن سان لشڪر خزاني سان راڪاش لڙيا، هن چيو ”مون لئه ڪافي آ منهنجو خدا“
هن زماني جي کوٽي روايت ڀڳي، هن چيو ”ماڻهو ماڻهو آ يزدان نه آ“
هڪ خدا جي اڳيان سر جهڪي سو جهڪي، ٻيو پر ستش جي لائق ٻيو انسان نه آ
هن جي ڏينهن ۾ سفيد پڳڙيون ٻڌل، اهل تسبيح به هئا، اهل تقويٰ به هئا
بت پرستيءَ سان اٽڪڻ جي جرئت نه هئي، اهل منصب به هئا رڻ جا جوڌا به هئا
هڪڙو مرد قلندر صفا ناتوان، جنهن جي دستار ڦاٽل ۽ ليڙون به هئي
جنهن جي ڪپڙن تي چتيون ۽ پيوند هئا، جان طعنن جي تيرن سان سيرون به هئي
هن جي للڪار سان لرزيا بتڪدا، چنڊو خانن جي چائنٽ به ڌڏڪڻ لڳي
ڪن ته سجاده پوشن جا پٽڪا ڏُريا3، دل فقيرن جي پيرن جي ڌڙڪڻ لڳي
اي مسند نشينؤ! گھڻو ئي ٿيو، هاڻ درگاهون تڪيا به خالي ڪريو
ٿو ملائڪ جو مسجود انسان اچي، ان جي ڀيجي ۾ گانجا نه آفيون ڀريو
هڪڙو يثرب جي مٽي کي چمندڙ ملنگ تخت تختا اکيڙي طاغوت جا
قم باذني چيائين زمانو اٿيو، جلوا هاڻي ڪٿي ساڳيا جبروت جا
پوءِ ڪارين رڍن جو ڪٽڪ ڇا وريو، پنهنجن واڙن وٿاڻن تي ڊوڙا4 لڳا
سنڌ جي سورهين ساڻ جيلون ڀريون، پهنجن پٺين تي ڦٽڪا ۽ ڪوڙا لڳا
لاڙ! تنهنجي لٽيل سينڌ لٽبي رهي، هو جليو ڪلهه ٺٽو، اڄ ڪلاچي به وئي
اڄ تماچيءَ جي تڙ تان مهاڻا تڙيا، اڄ آميءَ ۽ ڦاپي جي ميت اٿي
پوءِ لڪيءَ جي چشمن ۾ لاوو ٻريو، هڪڙي چيتي جي چنگھاڙ چوڦير ٿي،
شينهن پوڙهي جون سن ۾اکيون جئين کليون هاڻ جهنگن ۽ ڳوٺن ۾ ڪا جهير5 ٿي
مقتلن جي ڀتين تي پڙهين ٿو ته پڙهه، ٻي شهيدن جي رت جي ڪهاڻي نه آ
هڪ بلاول هو جو گھاڻي ۾ ڪٽجي ويو، ڪهڙو سيد آ جنهن جي پڄاڻي نه آ.
اي زمانا! اسان جو قبيلو ڪٺو، خون ناحق جي ڪنهن سان شڪايت نه آ.
تنهنجيءَ اوڇيءَ روش جي نه پرواهـ اٿئون، خون عاشق ۾ ليڪن حرارت نه آ.
پاڻ چاهيون ٿا، پنهنجي ڀرئي ڀاڳ ۾ پنهنجي حاجت پنهنجي حڪمراني هجي،
ڪنهن به فرعون جي ڇا لاءِ پوڄا ڪريون، هڪ خدا جي نرڙ تي نشاني هجي.
لاڙ جي لال جي ڳالهـ ڪهڙي ڪجي، سنڌ! تنهنجو نصيبو سڻائو نه ٿيو،
دين جي ناءُ تي توکي ڌوتن ڦريو، ڏيئي قرآن ضامن ڪنهن ته لوٽو6 ڪيو،
ديس! تنهنجي کٿورين جي هٻڪار ۾، خوش کٿيرا، وسن جوڳي رمتا ڀلا،
سر ڀتين سان هڻيو پيا صدائون ڏيون، هاڻ جاڳو مٺا جاڳو مٺا.
_____
1.2.بتن جا نالا
3.بي ترتيب ٿيا
4.ڌارا
5.هُرکُر، هلچل
6.لُٽيو