هي سنگھرن جي موسم، صدائن جي موسم،
هي تعزير جي رُت، وفائن جي موسم.
اهي ئي جام جا ڍڪ، اهي چڳ وراڪا ،
ڪجي ڇا کڙي آ قضائن جي موسم.
اسان جي ئي رت سان ڪرِڙَهو ڪڪوريا1،
وري آ، وري آ، بهائن2 جي موسم.
جي جلندو ته جھونا ڳڙهه هاڻ جلندو،
آ چارڻ جي چت ۾ چِتائن جي موسم.
جا هلندي ئي بدلي، جا کِلندي ئي مٽجي،
سا تنهنجي اکين جي، ادائن جي موسم.
اوهان جي اکين کان وٺي دار تائين،
اسان لئه خطائن خطائن جي موسم.
هي چهبڪ جي ڪڙڪڙ هي ٻيڙين جي کڙکڙ،
هي دڙڪن دٻائن پڇائن جي موسم.
الا! ڪو نه ڄاڻي پرين ڪير! ماڻي،
گلابي گلن جي فضائن جي موسم.
بهارن جي مند پنهنجي واري تي ايندي،
لٽين جي هلي آءُ سزائن جي موسم.
جگر ڌوڙ بڻيو اکيون دونهن بڻيون،
ڏٺي ٿئون ڏٺي ٿئون دعائن جي موسم.
ڪڏهن سينڌ تي چپ ڪڏهن پڳ دِڪي3 تي،
اسان خوب ماڻي، جزائن جي موسم.
کڙي دل جي ٿر تي نئين ڪا چنبيلي،
اچي ويئي شرابي هوائن جي موسم.
جڏهن جھور ڳاڱين4 پلر کي پڪاريو،
ته گهر گهر تي برسي گھٽائن جي موسم.
_____
1.ڳاڙها گل ٿيا
2.خون جي بدل ۾ مليل رقم کي ”بها“ چئبو آهي
3.اڏيءَ، ڪاسائي جو ٻڪر ڪهڻ لاءِ رکيل ڪاٺ جو ٽڪر
4.ٿر جو هڪ ٻوٽو (Shurb)