مري ٿيا نه مات
هلندا رهو رات ساري
موت آهي مات کاڌي
پنڌ آ پنهنجو پري
چنڊ ٿو چغلي هڻي
هئي جواني جوش واري
پر پڇاڙي هوش واري
آ پهاڙي پيچرو
ڪير آ هن تي ويو؟
ڇا ڪوئي منصور ٿيو؟
ڀنڀور ۾ ڄڻ نور ٿيو.
ڪنهن ڪٺو شهباز کي؟
۽ پهاڙي باز کي
راز هي کولي ڇڏيو
ساز ڪو ڇيڙي ڇڏيو
اڄ جبل جاڳي پيو
ڄڻ ستل جاڳي چيو:
”وچن آ تو سان مٺا
ڪفن آ پائي ڇڏيو“
ديوار دوکي جي ڊاهي ڇڏيو.
قسم آ تنهنجو صنم
جنم وٺبو هر هر وري
هاڻ نه هيءَ رات رهندي
۽ تنهنجي تات رهندي
پکي ٿا ٻولي چون
در، دريون کولي چون
بم ٿيو، بارود ٿيو
رت جي ڪا راند ڪيو
امن آ ڪائنر وانگر
ڪا ڪاريهر ڪار ڪيو
۽ فلسطيني ٻار وانگر
ويريءَ تي وار ڪيو
آ مرڻو هڪ گهڙي
بک ۾ ويندؤ سڙي
غلاميءَ جي گار کان
دفن ٿيو ڪنهن غار ۾
مزاحمت جي هڪ گهڙي
آ وڏي سؤ سال کان
امر ٿيو ”اڪبر“وانگر
۽ تڪبر جي تاڙ ڪيو
۽ تڪبر جي تاڙ ڪيو.