پيار
کُهيءَ مان کهنبيل تنهنجو درد کڻان ٿو
رڳن سان مون روح هو لاٿو
ٿڌڙو ٿڌڙو سُورُ کڻان ٿو.
ڪڏهن پيار سان ٽٻٽار آهين
ڪڏهن اوناهين ۾ ٿي لاهين
ڪڏهن دل جو دلو ٿي پورو ڀريل
ڪڏهن ٻڪ ۾ به ٿي ٻاڪارين
ڳوٺ جون ساريون سَکيون
ميرو پنهنجو من اُجارن
ڇاتين سان هو شام ٿيون ڇاڻن
پيار جا سارا رسا ٽوڙي،
ڀاڪر ۾ توکي آنءُ ڀريان ٿو
پوءِ ڇو مون کي اُڃَ ٿي مارين؟!
پوءِ ڇو مون کي سُڃ ٿي آڇين؟!