سونهن ۽ فطرت
اڱڻ تي سمهي پئي وڏا وار کولي
دل جي دڙڪن وڌي، دريون در کولي
چمي چنڊ جي چپڙن ۾ تڙپي اٿي
ڪڪر ڪر موڙي ڪڻ ڪڻ ٿي ڪريا ها
ستارن ساهه مٺ ۾ سانوڻ سڏيو هو
پکين پر پنهنجا ها ساڙي ڇڏيا
نمن ڏار پنهنجا ها لاڙي ڇڏيا
رات روئي رڙي هو ماتم ڪيو
اڱڻ جي آرزو به جاڳي اٿي
سمنڊ جي سُنامي به ساڳي اٿي
۽ پهاڙن پاڻ کي هو پاڳل ڪيو
جنهن گهڙي هن اٿي هو آرس ڀڳو
سونهن سموري جهڪي سجدو ڪيو.