سنڌ آ سورج مکي
رات جو پويون پهر
ننڊ ۾ پورو شهر
سار ٿي ڪائي اچي
نيڻ ٿا ڇلڪي پون
۽ ستارا ٿا مرڪي چون:
وک کڻ تون ويڪري
سانجهيءَ جهڙي ڇوڪري
ٿي اچي توڏي ميان،
راهه ۾ ٿڪجين متان.
درد جون هي گهڙيون
۽ غلامي جون ڪڙيون
نيٺ ٽٽنديون هڪ گهڙي.
ساري جوڀن ڏينهڙا
۽ حيدرآباد جون گهٽيون
دل ڪيڏو هئي سڙي
دل ڪيڏو هئي رڙي
شام جو پويون پهر
۽ اڪيلو هي سفر
سج آ سورج مکي
سنڌ آ ڪيڏو ڏکي
ڪاش! وانگو وانگر
ڪو مصور وڃي ملي
سنڌ پوندي پوءِ ٽڙي
سنڌ پوندي پوءِ کلي.