من چاڪ ڪري وئي
اکڙيون پاڪ ڪري وئي
نيڻن ۽ نگاهن سان
روح رولاڪ ڪري وئي
پنڌ آ پڇاڙيءَ جو
دل ناچاق ڪري وئي
ڪاريهر تي پير پنهنجو
زهر جو هيراڪ ڪري وئي
عمر گذري اجائي آ
چريءَ کي چالاڪ ڪري وئي
c
شاعري
ساري سنڌ پرينءَ جو پاڇو
”ساري سنڌ پرينءَ جو پاڇو“ خوبصورت شاعر مظفر چانڊيو جي شاعريءَ جو مجموعو آهي. حسن مجتبيٰ لکي ٿو ”ڇا مظفر شاعر آھي؟ جيتوڻيڪ ھو ڪتاب ۾ اٿندي ئي پاڻ کي شاعر نٿو چوي پر پنھنجي اڌمن ۽ احساسن کي سٽن، لفظن ۽ اندر جي اھاءُ کي پنن تي اتارڻ جو نانءُ ٿو ڏي پر مان چوانٿو ھو صوفين وانگر ھجڻ ۽ نه ھجڻ جي ڪشمڪش ۾ ھجڻ وانگر شاعر آھي به ۽ ناھي به. پر ھن وٽ زندگي ۽ عاشقي شاعري وانگر اچن ٿيون .
- 4.5/5.0
- 3877
- 1149
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مظفر چانڊيو
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ترتيب
- حق ۽ واسطا محفوظ
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران :
- ٻـه اکـر
- لڏندڙ لامن مان ڇوڙيل پينگھون
- مظفر چانڊيو جيئن مون ڄاتو آهي
- ڏات، ڏانوءُ ۽ ڏاهه جو مجسمو
- نظم
- وڃان مان لاڙڪاڻي ڏانهن
- مدهوش هئي مرڪي ملي
- لنڊن کان گلاسڪو ٽرين جوسفر
- موت کان اڳ اچين
- ويساهه
- پوڙهو شينهن
- اچي ڀٽ تي گهُر معافي
- عذاب
- سنڌ مُرڪائي ڏيو
- پراري
- ڪالهه آ ڪنهن ڏٺي
- رولاڪ راهن جا مسافر
- ڪرسي ۽ قبر
- سنڌو تنهنجا ٿورا
- بهاولپور
- مري ٿيا نه مات
- ٻيجل گهري سري آ
- سنڌ83 کان 2006 تائين
- اسلام آباد
- نيويارڪ
- دامنِ ڪوهه
- Kiss
- اکڙين ۾ اٽڪي پئي
- سنڌ آ سورج مکي
- “ SAM” اُداس ڇوڪري
- New Year Night
- ساهه ڏئي ويساهه وٺڻ
- ويساهه گهاتي
- سواتي قطارون
- پوري عالم آ روئي ڏنو
- هڪ قبر آهي کٽل
- 18 آڪٽوبر 2007ع
- شهيد راڻيءَ جي نانءِ
- رهزن آ رهبر بڻيو
- ديس جي ياد
- قاتل ڪيڏا ڪيس ڪري ٿو
- ملڪ سان پيار ڪيون ٿا
- ڀالوا ڀرجي ويو
- آسمانن رُنو هو
- مشائخ جي مٽي به ٿي ماتم ڪري
- ها جي موٽي اچين!
- نصرتم
- پئرس
- سونهن ۽ فطرت
- معشوق ۽ محبوب حسن جي ياد ۾
- ها تون ساڳيو اڀيچند
- سموري سنڌ آ سڪتي ۾!
- حَسن جو ڪيڏارو
- آصف توکي ڇا گهرجي؟
- پئسو ماڻهوءَ کي پاڳل بڻائي
- يار جو ذڪر آ
- پيار
- گلابن جا گردن اوچا ٿيا
- تخليق
- تون اسان جو سج آهين
- او منهنجا دلبر دانشور!
- سنڌ
- رنڪل تون نه راز ٿي ڄاڻين
- ڀيا ڪنهنجا ڀائر ناهن
- Transfermation
- سنڌي هڪ چيڙهي قوم
- جمهوريت بهترين انتقام آهي
- رهزن اڄ ٿيو رهبر آهي
- شهيد بشير قريشي جي ياد ۾
- سنڌ تنهنجا سُور سوايا
- غزل
- ڏات ۽ رات ٿي روئي پئي
- ڄام آيا ڪينجهر تي ڪيئي
- سنڌ آ جندُ ۾ جڙجي وئي
- دل جي دري ٿي کُلي اوهان جي چپن ۾
- انڌهيري رات ۾ روئڻ چاهيان ٿو
- من چاڪ ڪري وئي
- گم ٿيڻ چاهيان ٿو
- زندگي ٽُڪَ جي رلهيءَ جيان، ويڙهي هليو وئين،
- صدين جو سفر آ سڻائو نه ٿيندو
- مون کان هو لکرائي ويٺو
- تون نه آن تنهنجي تات آهي
- آنءُ تنهن جي دم سان آهيان
- ڌرتي تنهنجو دان جي ملندو
- دکيءَ دل جون دانهون ٻڌان ٿو
- عشق آ انسان کي حيوان سان
- اڃان ته منهنجي رات آ شرابن سان
- توکان پوءِ مري وئي اسان جي مڳي
- گگن ۾ گهايل گهمن گهٽائون
- موتئي جون ٿيون جهوليون مرڪن
- جيون ڪيڏو دوکو لوڪو
- نه ٿا اکڙيون پنهنجون سمهاري جيئون
- خواب اسان جا ڀورا ڀورا
- سرتيون سپنا روز مرن ٿا
- رات تنهنجي راهن ۾، نيڻن جو هو نورُ وڇايو
- شاعر تنهنجي منزل ڪهڙي؟
- صوفي
- وايون بيت ۽ ٽيڙو
- وائي
- وائي
- بيت
- ٽيڙو
- "انسانیت کا نوحہ"
اکڙيون پاڪ ڪري وئي
نيڻن ۽ نگاهن سان
روح رولاڪ ڪري وئي
پنڌ آ پڇاڙيءَ جو
دل ناچاق ڪري وئي
ڪاريهر تي پير پنهنجو
زهر جو هيراڪ ڪري وئي
عمر گذري اجائي آ
چريءَ کي چالاڪ ڪري وئي
c