بيت
تون ئي منهنجي رات، تون ئي منهنجو ڏينهن
کڻي سارو مينهن، وڃان ملڪ ملير ۾.
*
وڃان ملڪ ملير ۾، ڇڏي سارو ڏيهه
الا مونسان ويهه، اکين آهي اُڃ گهڻي.
*
اکين آهي اُڃ گهڻي، ڏسي تنهنجا ڏڪ
دلڙي آهي سڪ، ناهيان پنهنجي وس ۾.
*
ناهيان پنهنجي وس ۾، تون ئي منهنجو ساهه
ڪري ڪو ويساهه، ملي وڃ ”مظفر“ سان.
*
ملي وڃ ”مظفر“ سان، ڪري ڪيئي قول
ڀري پنهنجا جهول، ڏئي وڃ ڏکيءَ کي.
*
ڏئي وڃ ڏکيءَ کي، سهڻا پنهنجا سور
گهائي وڌو گهور، الا منهنجي من کي.
*
الا منهنجي من کي، موهي وڌو مُرڪ
ڀري ڪيڏا ڇِرڪ، اُٿيس آڌيءَ رات جو.
*
اُٿيس آڌيءَ رات جو، کڻي ڪو ڏيئو
مارون سڀ جيئو، آزاديءَ جي آس ۾.
*
آزاديءَ جي آس ۾، ٿڪجي نه پئجو
”انالحق“ چئجو، مرڪي منصور جيان.
*
مرڪي منصور جيان، سور سمورا سهجو
اڳتي ڪهجو، پٺ نه ڏجو پنڌ کي.
*
پٺ نه ڏجو پنڌ کي، باقي آ ٿورو
کڻي تنبورو، نڪري پئو روڊن تي.
*
مٽي کاري ڇاڻ جي ڪنهن کي سڏي ٿي هاڻ
آهي سنڌ اياڻ، دودا ناهن ديس ۾.
*
مٽي کاري ڇاڻ جي، آهي اڄ اداس
سنڌڙي جو ماسُ، ويرين آهي وات ۾.
*
مٽي کاري ڇاڻ جي، پئي اڏامي اُڀ
ڦورن جا ڀڀ، ڀرڻا ناهن سنڌ مان.
*
سنڌ ۾ ڪارو ڪاري جو، ڪيڏو آهي ڪيس
کڻي پنهنجو سيسُ، وڍيو ڪاري رات کي.
*
وڍيو ڪاري رات کي، مور نه مڃيو مات
کٽڻي آهي رات، مارئي تنهنجي ملڪ مان.
*
مارئي تنهنجي ملڪ مان مري ويا مور
ڪيڏا آهن چورَ، رهبر تنهنجي ديس جا.
*
رهبر تنهنجي ديس جا، ٽڪي جا هن ڏهه
گدڙ ۽ گڏهه، وڪڻي ويا سنڌ کي.
*
وڪڻي ويا سنڌ کي، ٻيٽي وارا چور
شڪارپوري سوئر، ويٺا گاديءَ شهر ۾.
ويٺا گاديءَ شهر ۾، ڪري ڪيئي قول
ڀري آيا جهول، سودو ڪري سنڌ جو.
*
ڀرڻا آهن سنڌوءَ مان، ڪارا پيلا ڊيم
جيجل ڳڀو ڏينم، خالي آهي پيٽڙو.
*
خالي آهي پيٽڙو، سنڌ مري ٿي اڃ
الا ڪيڏي سُڃ، مالوندن جي ملڪ ۾.
*
هي جو ههڙي ٿڌ ۾، تنهنجا ڏُڪ لڏن
پگهرجي چپ پون، تون جي کڻي انگڙا.
*
پوپٽ هڻي پرڙا، ڪيئن ڏور وڃن
پرينءَ تائين پهچن، الا منهنجا سڏڙا.
*
تنهنجا رنگ ڏسي، تڙپي آ اٿي
ڪيڏو آ سڪي، دلڙي هن سنسار ۾.
*
ائين اکڙين ۾ اٽڪي نه پئه
دل جي دڳ تي ڀٽڪي نه پئه.
*
ميندي هڻي من کي موڳو نه ڪر
ڀنل ڀاڪر ڀري ايڏو سوگهو نه ڪر
*
نه ڪا رات، نه ڪي ڏينهن آ
نينگري نچي پئي، رڳو نينهن آ.
*
ڏکندڙ دل ائين ڌڙڪي پئي
جلندڙ سنڌ جيئن ڀڙڪي پئي.
*
ٻري پئي باهه ٻانهن ۾
ٺري پئي رات ٻانهن ۾.
*
مرڪي من کي ماريون ٿا
اندر جي آڳ ٺاريون ٿا.
*
جيءَ ۾ جلوو جانب جو، جدائي کي جلائي ٿو
فقيرن کي فراقن ۾، لاهوت ۾ ملائي ٿو.
*
پنهون ٿيس پاڻ، ٻاروچل سڪ ۾
سرتيون سڄڻ ساهه ۾، ٻاهر ناهي هاڻ
ڪيچي ڪندا پاڻ، پنهون پنهون ڪيچ ۾
*
پنهون کڻي ننڊ ۾، ڏيرن ڪيو ڏوههُ
ويڙهيچن جو اديون، ڪهڙو آهي موهُه
جتن ڪيو ڊوهُه، نماڻيءَ نصيب سان
*