ڀيا ڪنهنجا ڀائر ناهن
گهٽيءَ گهٽيءَ گهاءَ سٺو آ
هر گهر آهي گهونگهٽ پاتو
ارڏو پٽ آزاديءَ لاءِ آتو
وچولي جا ونگ وڍي ٿو
لاڙي لاٽون تيز ڦرن ٿا
اتر ڄڻ ڪا ڏور وٽي ٿو
ٿرُ بَرُ سارو ٿوهر ناهي
ڪاڇو ڪائي چڻنگ بڻي ٿو
ڪراچي سارو سڻڀو ناهي
ٻانهن جيان کڻبو ناهي
حرامي هٿڙا توکي ڊاهن
”ڀيا“ ڪنهن جا ڀائر ناهن
ڪوڙا ڪيڏا ڪائنر آهن
ها هي پنهنجي پاڙ وڍن ٿا
انڌا ڪنهنجي آڙ وٺن ٿا
ٻيهر ڍنڍ اڏاڻا ٿيندا
جاهل ڪيڏا ساڻا ٿيندا
مٽي نه هنن جي ماءُ بڻي آ
طوفانن جو تاءُ بڻي آ
تاريخ جو گهاءَ بڻي آ
سنڌڙي جي سلامي ٿيندا
۽ پنهنجا هم ڪلامي ٿيندا
تن لاءِ پنهنجا اڱڻ آتا
تن سان پنهنجا پيار پراڻا
تن سان پنهنجي روح جا ناتا.