ديد اڏامي دڳ ۾ اٽڪي
ڳل تي ڪرندڙ چڳ ۾ اٽڪي
ڇوري ٺاٺ تي هرکي پيئي
نيٺ وڃي ڪنهن ٺڳ ۾ اٽڪي
تنهنجي، منهنجي ياد نٿو پئي
ڪنهنجي اک هئي اڳ ۾ اٽڪي
تو جو نظر جا برسٽ هلايا
هر هڪ گولي رڳ ۾ اٽڪي
ڳوٺ وڏيري جي آ ساري
ڪوڙي عزت پڳ ۾ اٽڪي
شاعري
ريشم جهڙا خواب
ڪتاب ”ريشم جهڙا خواب“ اوهان اڳيان پيش آهي. غزلن جي هن خوبصورت مجموعي جو تخليقڪار ناميارو شاعر جميل سومرو آهي. سنڌي شاعريءَ جي سفرَ ۾ جيڪي شاعِرَ مسلسل لکي رهيا آهن ۽ پنهنجو اظهار فنائتي ۽ اثرائتي نموني ڪري رهيا آهن، انهن ۾ جميل سومري جو نالو پنهنجي سُڃاڻَ رَکي ٿو. جميل سومرو سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي دؤرَ ۾ پنهنجي جذبن جي سَچائي ۽ شاعريءَ جي مسلسل تخليقَ وَسيلي پنهنجي پڙهندڙن ۽ چاهيندڙن جو هِڪُ وڏو حلقو جوڙيو آهي. جميل سومري جي غزلن جو هي مجموعو ”ريشم جهڙا خواب“ اوهان کي ريشم جهڙا احساسَ ئي ارپيندو.
- 4.5/5.0
- 6839
- 736
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- جميل سومرو
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- POPAT BOOK NO: 46
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- پبلشر نوٽ
- ريشم جهڙا خوابَ نه موڪل نيڻن ڏي
- غزلَ
- ڪمري ۾ واس آهي
- روح نيڻن جي نميءَ ۾ تر هيو
- سڀ سلسلا اچانڪ ڪَٽبا نه هئي خبر ڪا
- شام سمو جوڳڻ جو پاڇو
- سگهارا ساهه پيدا ڪر
- ڀونءِ جي هر ڀتر کي چمبو
- توکان وڌ هي ماءُ مِٽي آ
- پنڌ آ، جاڳ آ راند ناهي چري
- نظر جا گل کڻي آئي، سکي سرهاڻ ڏيندي وئي
- اوهان ته آهيو گلاب جانان
- صدين جي پياس بڻجي آ
- سونهن غضب جي کڻي گهمي ٿي
- دونهين، چنڊ ۽ چيٽ سان ڳالهيون
- ديد اڏامي دڳ ۾ اٽڪي
- نظر ۾ نينهن جون اڃا ڪي مورڻيون نچن پيون
- تون ته هليو وئين ٽاري سائين
- نسريو آهي، ٻور ته ٿيندو
- اکين جا فسانا دلين جون ڪهاڻيون
- حيات جي ڪو پڇاڙ ۾ آ
- تنبوري جي تار جيان هو
- ساز وڳو راز کُليو ٻول ٻُري پيو
- آڱرين ۾ جڏهن تو ڏنيون آڱريون
- آ، لڙي شام جو
- فاصلا فرقتون سڀ ڀسم ڪر خدا
- منڊيءَ تي هو ٽڪ لڳي ٿي
- رخ تان پردا هٽيا ٿي پيون قيامتون
- ڳوڙها ڌرتيءَ ساري ٿي وئي
- سنگيت ۽ سُر تار تي پهرا نه لڳايو
- ماڻهپو ، مانُ ٿي جيئون جڳ ۾
- ڪڏهن ماکيءَ جي لار جهڙي آن
- قربت جو سنسار وڃي ٿو گم ٿيندو
- عشق جي آڳ ۾ جو سڙي ٿو جيئي
- هُو جو ڪوٺي تي سنوري چڙهيا شام جو
- گمشده ٻار جهڙي رُليل زندگي
- پاڻ سان گڏ رکون صبح جي نينهن کي
- ڪنهن چيو زندگي ڪنهن چيو موت آ
- بارشن ۾ بُت ڀڳا ٿڌڪار ٿي
- هن انگ ۾ ڪيڏا رنگ وڌا
- گوڙ نما هي دور وڃايو
- مان ڪريس خود ڳل مٿان رخسار ٿي
- هر گهٽيءَ ۾ ديس جي هاڻي اجالو ٿيڻ کپي
- لڙڪ لاڙي جيئڻ سکيا ناهيون
- ٿوهر رهياسين ٿر جا ڪونپل نه ٿي سگهياسين
- درد جو مرهم ڪيو
- سڏڪا ۽ لڙڪ لارون جيون ڪٿا اسانجي
- جي دشمن ڪوٺيان ڪافر ٿيان جي دوست سڏيان ايمان وڃي
- قربت قضا تي ماتم ڪيسين ڪندين اياڻا
- مرڪ ڦهلاءُ مان ڦول ڦولاريا
- ڀيڄ ڀنيءَ جي ماڪ ڦڙن ۾ توکي ڳوليان ٿو
- زمان گم آ مڪان گم آ
- قوم جو جنهن وٽ به غم آ
- دربدر لئه گهر نه کوليا
- چنڊ ناهي ڏٺو، عيد ڪهڙي ڪجي
- ڦول چهرا، ڄڻ ٽڙيا آهن ڪنول
- چنڊ آڪاش کان سئو دفعا مٿڀرا رنگ مهراڻ جا
- درد وندي هن دل جو الائي ڇا ٿيندو
- درد هي اڻ ڳڻيا دوستيءَ جو صِلو
- سرڪ هڪڙي گهريم علم جي باب مان
- اکين جون ادائون خطرناڪ توبه
- ڪا ته سهڻي ٿئي ڪو ته ميهار ٿئي
- بانسريءَ جو ڪو جڏهن آواز ڦهليو رڃ ۾
- جڙيا منظر ڪي اکڙين ۾ الائي تون ڪٿي آهين
- ليڙون ليڙون ڦاٽل چولي
- ڀلي جو اڄ ڪلهه جهان ڪونهي
- ڪي راز ۽ ڪي دلڪشيون نيڻن جي نديءَ ۾
- ڄاڻ تاريخ کي سمجهه تحرير کي
- آڳ اندر جي ٺري ته سُمهجهي
- ٻرن پيا سج نيڻن ۾ ڏسڻ وارن جو ڇا ٿيندو
- من جوڳي آ ويراڳي آ
- سرمئي شامون ٽهڪ ۽ روح رهاڻيون ياد ڪر
- ڪنهن سونهن جي سنگت ۽ احساس جي ڪتڪائي
- ٿڪل اکين ۾ خواب مرڪيا
- مئل آس من جي جيارين نٿي اڄ
- اکين کي دل ۾ ٽڪاءُ گهرجي
- ڪا راهه ڪنهنجي تلاش ۾ آ
- وارن جي گهٽا ۾ گم ٿي ويو
- جبل جهاڳي سسئي جئن ڪشالا ڪبا
- حسرتون سڀ هوا ۾ وکريون اسان هلون ٿا
- ساڻ نڪو ساٿ، سکي پاڻ اڪيلا
- تو اماڻي سونهن مونڏي مون اماڻيا چنڊ
- جگر تئي تي تري جيئون ٿا
- تنهنجي ايندي ئي محفل مچي ٿي پوي
- اوهانجي نيڻ بتيءَ مان اسانکي روشنيون گهرجن
- حساس سوچون جوان جذبا وڃي به ماڻهو وڃي ته ڪاڏي
- برباد ڪيو آ تو موئن جي دڙي وانگي
- هٿن تي مينديءَ جا خواب پوکي
- عذاب هر پل اڃا به آهي
- ڪا ياد تري رات وري نيڻ ڀڄي پيا
- مان مڃان ٿو کڻي چنڊ تارا نه ها
- تنهنجي در کانسواءِ پير ڪاڏي وڃي
- شخص هڪڙو اڃا تائين وسري نٿو
- وار ڇوڙيا وڻن ۽ هوائون رُنيون
- آڪاش آهي ڳاڙهو بي ڏوهه ڪُٺي هوندي
- نيڻن ۾ خوابن جا ڪيئي لاش پيل آهن
- هن هنج ۾ ويهي جو اڄ ڪنڌ لڏايو پئي
- هو هلڪي مينڍ ڏئي مرڪي چپن تي چنگ جهومي پيا
- بڻي هر دور جو ڀڻڪو صدائن مان جنم وٺبو
- سکي جي مرڪ انڊلٺي نڪوري خيال وانگي آ
- اکيون جو اوچتو اٽڪيون نه تو سوچيو نه مون سوچيو
- ڀڳي جيئن جو مٽي مينهن ۾ سڀئي سنسار مهڪي پيا
- آواز اٿيا آهن، اڀ تائين پڄن شايد
- سرد جيون جا سال ماٺيڻا
- ڪين ڪڏهن هي کُٽي ٿي شاعري
- ڇو نه سوچن ۾ سجايون روشني
- هڪڙي پل ۾ پهر گذري ٿا وڃن
- لِيڙ لِيڙان، لِيڙ لِيڙان زندگي
- حُسن جي جيڪو اسيريءَ ۾ رهيو
- وکريل سوچون ساغر ڌنڌلا
- ڳاڙها ڳاڙها ويس ٿي پايان سپنن جا
- درد گهٽجي نه ٿو وڃان ڪاڏي
- وقت سِر آهي سنڀاليو پاڻ کي
- جوڀن هٿ مان نڪري ويو آ
- سال گذريا اکيون سُتيون ناهن
- ٻرڻ کان سوا ڪي سويرا نه ٿيندا
- شاعريءَ لئه ڏات گهرجي ڏانءُ گهرجي
- ڏاڍ جي ٿي انتها ناهي ته ڇا هي
- پرين ! اک جي ڪنارن کي خماريو ٿا ته ماريو ٿا
- وير تي وار ٿي سگهي ناهي
- عشق آويءَ ۾ جو جُکيو آهي
ڳل تي ڪرندڙ چڳ ۾ اٽڪي
ڇوري ٺاٺ تي هرکي پيئي
نيٺ وڃي ڪنهن ٺڳ ۾ اٽڪي
تنهنجي، منهنجي ياد نٿو پئي
ڪنهنجي اک هئي اڳ ۾ اٽڪي
تو جو نظر جا برسٽ هلايا
هر هڪ گولي رڳ ۾ اٽڪي
ڳوٺ وڏيري جي آ ساري
ڪوڙي عزت پڳ ۾ اٽڪي