پرين ! اک جي ڪنارن کي خماريو ٿا ته ماريو ٿا
نظر کي نينهن ۾ ٻوڙي اڀاريو ٿا ته ماريو ٿا
هٽائي زلف چهري تان متان آڻيو قيامت ڪا
رڳو محبوب ! وارن کي سنواريو ٿا ته ماريو ٿا
اسان جي نانءُ ۾ آهي رواني ۽ نه ڪا جدت
مگر آواز پنهنجي ۾ اچاريو ٿا ته ماريو ٿا
نچن ٿيون نانگڻيون ڄڻ ڪي هوائن ۾ فضائن ۾
هوا ۾ وار ڪارا جئن اڏاريو ٿا ته ماريو ٿا
اوهان شاعر نظارن جا زمين ۽ چنڊ تارن جا
اوهان ڪوتا کي ڪاڳر تي اتاريو ٿا ته ماريو ٿا
اسان مشتاق، ماڻن تي ڪُسڻ وارا مرڻ وارا
رڳو خالي نگاهن کي اُلاريو ٿا ته ماريو ٿا