عشق آويءَ ۾ جو جُکيو آهي
حسن ان جي اڳيان جُهڪيو آهي
ڪيئن ماٺو ڪيان مان يادن جو
يار! اوٿر وري اُٿيو آهي
دل کي سيني منجهان ڪڍي ٿو سگهان
توکي منُ مان ڪڍڻ ڏکيو آهي
ويهه! سڪ هي صدين جي لاهيان مان
روح هن سونهن جو بُکيو آهي
قُرب ، اخلاص آ ڪٿي اڄ ڪلهه
دين ايمان ڀي رُپيو آهي
سچ جو ملهه ٽڪو آ ماڻهن وٽ
ڪوڙ سوني جيان تُريو آهي
ڪيئن آهين، چريا اَياڻا ”جميل“
حال هُن طنز مان پُڇيو آهي