سرڪ هڪڙي گهريم علم جي باب مان
شيخ اوتي ڏنو عشق جي آب مان
مان اڪيلو ئي رستن تي ڀٽڪان پيو
ڪنهن ڏنو ڪو نه ڪو ساٿ احباب مان
جو ڏسي سو سڙي، ڪو مري ڪو کري
ڪين آهي بچيو هن تکي تاب مان
سڀ ستارن ملي رات جو چنڊ سان
چاندني پئي کنئي منهنجي ماهه تاب مان
هاڻ هرگز نه زلفن ۾ ڦاسائبي
دل مسين مون ڪڍي آهي گرداب مان
هي اوجاڳيل اکيون ننڊ جي ناوَ ۾
ڪين نڪري ڪڏهن ڀي سگهيون خواب مان