مئل آس من جي جيارين نٿي اڄ
اي موکي! مٽن مان پيارين نٿي اڄ
اوجاڳن جو ماريل ٿڪل ڪن جڳن جو
مٿان ٻانهن پنهنجي سمهارين نٿي اڄ
پهاڙن کان پڇندي وتي ٿي پنهونءَ جو
مئيءَ کي گهڙي کن ويهارين نٿي اڄ
ڪنارن تي بيٺل بدن جي نديءَ مان
امنگن جون ٻيڙيون اڪارين نٿي اڄ
لڳي ٿو ته دل ۾ سمائي ڇڏيو ٿئي
تڏهن نانءُ منهنجو اچارين نٿي اڄ
پکيءَ پيار جا نيڻ آڳر تي ويٺل
ڏسي مون ڏي تن کي اڏارين نٿي اڄ