نيڻن ۾ خوابن جا ڪيئي لاش پيل آهن
تڏهن ته مٺي منهنجا هي نيڻ ڀنل آهن
لکڻين جي وڻن مان اڄ شاخون ٿي ڦٽا جملا
هر لام تي لفظن جا زيتون جهڪيل آهن
ڪنهن ڦوهه جواني جا اکڙين ۾ ٿيا آرا
پنبڻين جي ڪنارن تي ڄڻ ديپ ٻريل آهن
سؤ ساٿ مليا ليڪن هڪ ساٿ نٿو وسري
اڄ تائين خيالن ۾ سي شخص ستل آهن
ڪڏهن به اسان سان هوءَ گوڏو نه گڏي ويٺي
ديدن جي عبادت ۾ ڪيڏا نه خلل آهن
منزل تي رسڻ کان اڳ ڇو پير پساريا ٿئي
اٿ پنڌ ڪيون جيڏا ڪي پنڌ ڳپل آهن
ڪر شوق کنيا، قاتل ! ڪر دير نه وڍ انگڙا
هي سنڌ سندا نعرا جذبن جي اٿل آهن