مان ڪريس خود ڳل مٿان رخسار ٿي
رات هن جي جيت منهنجي هار ٿي
ڏي گهڙو تانگهيان وري وچ سير ۾
وڃ ڀلي ٻئي پار تون ميهار ٿي
هو شفق ۽ شام جي منظر جيان
سج وانگر ٿو لهي ڪا سار ٿي
بي رخيءَ کي پوئتي اڇلي پرين!
تون ڪڏهن ايندين اسان وٽ پيار ٿي
پاڻ ئي ڦاهي ٿو چاڙهيان حسرتون
پاڻ پنهنجي لاءِ پنهجي دار ٿي
من ! بلوغت کي ڇڏي ڏس هڪ دفعو
هڪڙي لمحي لاءِ ننڍڙو ٻار ٿي
اي ! هٺيلا پُٽ ڌرتيءَ سنڌ جا
دشمنن جي سازشن تي وار ٿي
ٻن ڍڪن مان ڪير ڍاپيو آ ڪڏهن
آءُ مون مان پيءُ مون مان تار ٿي
وڪڻندس مان ڪين پنهنجو هي ضمير
تون ڀلي سئو سئو دفعا بازار ٿي
لک او شاعر! قوم تي ۽ سنڌ تي
قلم کڻ هن ديس جو هٿيار ٿي