بارشن ۾ بُت ڀڳا ٿڌڪار ٿي
آڳ تي ڄڻ آب جي وسڪار ٿي
گرم لهجا ڀي ٺري پارو ٿيا
سانوڻين جي حسن ۾ ٽٻٽار ٿي
خودڪشين مان آ ڪڍي تون پاڻ کي
جنتن کان وڌ حسين سنسار ٿي
تون نڀائين ڇو نه ٿي سسئي جيان
بيوفا ڇا لئه لڄايو پيار ٿي
هي حياتيءَ ياد رکجان سنگدل
عشق جي اُڻ تڻ بنا بيڪار ٿي
مان ٿو خود کي آدمي بهتر لڳان
تون وڃي فرعون ٿي اوتار ٿي
ننڊ سهاني خواب جان جاڳي پئِي
من مٿان اُس آب جان جاڳي پئِي
دل ته ڌيرج سان پتوڙيو پنڌ پئي
پيار ـــ پيڙا تاب جان جاڳي پئِي
سوچ ماضيءَ ۾ گِهڙي جو جهٽ گهڙيءَ
ڪربلا جي باب جان جاڳي پئِي
مون اونداهين کي جڏهن للڪاريو
روشني ماهتاب جان جاڳي پئِي
خوشبو خوشبو ٿي پئِي هر ڪا ڳلي
پنکڙي گلاب جان جاڳي پئِي
اڃ جون ساريون اميدون خاڪ ٿيون
سونهن ڪا سراب جان جاڳي پئِي
جستجو هر موت کي ڏئِي مات وئِي
جيت ڪنهن عذاب جان جاڳي پئِي
منهنجي نيڻن جي نميءَ جي عرق مان
مئڪشي شراب جان جاڳي پئِي