تو اماڻي سونهن مونڏي مون اماڻيا چنڊ
مار! سي سڀ آڱرين تي تو نچايا چنڊ
ماڻڪين ۾ موهه جا الماس ٽاڪي تو ڇڏيا
کوڙ نظرن سان اکين مان تو اڀاريا چنڊ
جسم جي ڀوري اڱڻ تي حسن جا جهولا اڏي
رات جي وڳڙي ۾ گوريءَ پئي جهلايا چنڊ
چاندنين جا ريج ڏيئي پيار کي پوکيان پيو
دل جي بنجر سرزمين تي مون اپايا چنڊ
من اڱڻ تي ديپ ٻاريا پوپري ڪي پيار جا
بدخواهن ساڙ ڌاري سي اجهايا چنڊ