ڦول چهرا، ڄڻ ٽڙيا آهن ڪنول
سڀ ڀڳا بارش ۾ هڪڙو مان سُڪل
زندگيءَ هُئي موت جيئن ماٺار ۾
آ پئي جاڳي جو ٿي آ جل ٿل
نيٺ اُڀ ڀي لڙڪ هاريا لوڪ جيئن
آب جي ڌرتيءَ مٿان ساڳي اُڇل
تون اچين هان جي چري ! هن مند ۾
زندگيءَ جو پنڌ ٿئي ها ڪجهه سڦل
بارشن جان نيڻ آلا ٿا رهن
درد جاري ٿا رکن پنهنجو عمل
تون اچي ريجهاءِ اکڙين کي چُمي
بس نه ٿيون ڪن اي سکي ! هڪڙو به پَل