منڊيءَ تي هو ٽڪ لڳي ٿي
مقناطيسي ڇڪ لڳي ٿي
ملندي ڀي جي الائي نه هوءَ
ڏاڍي ان جي سڪ لڳي ٿي
شهر جي هر هڪ سندر ناري
سونهن ۾ سچ پچ هڪ لڳي ٿي
لبڙن جي آلاڻ رسيلي
ماکيءَ مصريءَ پِڪ لڳي ٿي
ڀر ۾ ويٺي هانءُ ٺري پيو
جنت جي ڪا ڀڪ لڳي ٿي
شاعري
ريشم جهڙا خواب
ڪتاب ”ريشم جهڙا خواب“ اوهان اڳيان پيش آهي. غزلن جي هن خوبصورت مجموعي جو تخليقڪار ناميارو شاعر جميل سومرو آهي. سنڌي شاعريءَ جي سفرَ ۾ جيڪي شاعِرَ مسلسل لکي رهيا آهن ۽ پنهنجو اظهار فنائتي ۽ اثرائتي نموني ڪري رهيا آهن، انهن ۾ جميل سومري جو نالو پنهنجي سُڃاڻَ رَکي ٿو. جميل سومرو سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي دؤرَ ۾ پنهنجي جذبن جي سَچائي ۽ شاعريءَ جي مسلسل تخليقَ وَسيلي پنهنجي پڙهندڙن ۽ چاهيندڙن جو هِڪُ وڏو حلقو جوڙيو آهي. جميل سومري جي غزلن جو هي مجموعو ”ريشم جهڙا خواب“ اوهان کي ريشم جهڙا احساسَ ئي ارپيندو.
- 4.5/5.0
- 6839
- 736
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- جميل سومرو
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- POPAT BOOK NO: 46
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- پبلشر نوٽ
- ريشم جهڙا خوابَ نه موڪل نيڻن ڏي
- غزلَ
- ڪمري ۾ واس آهي
- روح نيڻن جي نميءَ ۾ تر هيو
- سڀ سلسلا اچانڪ ڪَٽبا نه هئي خبر ڪا
- شام سمو جوڳڻ جو پاڇو
- سگهارا ساهه پيدا ڪر
- ڀونءِ جي هر ڀتر کي چمبو
- توکان وڌ هي ماءُ مِٽي آ
- پنڌ آ، جاڳ آ راند ناهي چري
- نظر جا گل کڻي آئي، سکي سرهاڻ ڏيندي وئي
- اوهان ته آهيو گلاب جانان
- صدين جي پياس بڻجي آ
- سونهن غضب جي کڻي گهمي ٿي
- دونهين، چنڊ ۽ چيٽ سان ڳالهيون
- ديد اڏامي دڳ ۾ اٽڪي
- نظر ۾ نينهن جون اڃا ڪي مورڻيون نچن پيون
- تون ته هليو وئين ٽاري سائين
- نسريو آهي، ٻور ته ٿيندو
- اکين جا فسانا دلين جون ڪهاڻيون
- حيات جي ڪو پڇاڙ ۾ آ
- تنبوري جي تار جيان هو
- ساز وڳو راز کُليو ٻول ٻُري پيو
- آڱرين ۾ جڏهن تو ڏنيون آڱريون
- آ، لڙي شام جو
- فاصلا فرقتون سڀ ڀسم ڪر خدا
- منڊيءَ تي هو ٽڪ لڳي ٿي
- رخ تان پردا هٽيا ٿي پيون قيامتون
- ڳوڙها ڌرتيءَ ساري ٿي وئي
- سنگيت ۽ سُر تار تي پهرا نه لڳايو
- ماڻهپو ، مانُ ٿي جيئون جڳ ۾
- ڪڏهن ماکيءَ جي لار جهڙي آن
- قربت جو سنسار وڃي ٿو گم ٿيندو
- عشق جي آڳ ۾ جو سڙي ٿو جيئي
- هُو جو ڪوٺي تي سنوري چڙهيا شام جو
- گمشده ٻار جهڙي رُليل زندگي
- پاڻ سان گڏ رکون صبح جي نينهن کي
- ڪنهن چيو زندگي ڪنهن چيو موت آ
- بارشن ۾ بُت ڀڳا ٿڌڪار ٿي
- هن انگ ۾ ڪيڏا رنگ وڌا
- گوڙ نما هي دور وڃايو
- مان ڪريس خود ڳل مٿان رخسار ٿي
- هر گهٽيءَ ۾ ديس جي هاڻي اجالو ٿيڻ کپي
- لڙڪ لاڙي جيئڻ سکيا ناهيون
- ٿوهر رهياسين ٿر جا ڪونپل نه ٿي سگهياسين
- درد جو مرهم ڪيو
- سڏڪا ۽ لڙڪ لارون جيون ڪٿا اسانجي
- جي دشمن ڪوٺيان ڪافر ٿيان جي دوست سڏيان ايمان وڃي
- قربت قضا تي ماتم ڪيسين ڪندين اياڻا
- مرڪ ڦهلاءُ مان ڦول ڦولاريا
- ڀيڄ ڀنيءَ جي ماڪ ڦڙن ۾ توکي ڳوليان ٿو
- زمان گم آ مڪان گم آ
- قوم جو جنهن وٽ به غم آ
- دربدر لئه گهر نه کوليا
- چنڊ ناهي ڏٺو، عيد ڪهڙي ڪجي
- ڦول چهرا، ڄڻ ٽڙيا آهن ڪنول
- چنڊ آڪاش کان سئو دفعا مٿڀرا رنگ مهراڻ جا
- درد وندي هن دل جو الائي ڇا ٿيندو
- درد هي اڻ ڳڻيا دوستيءَ جو صِلو
- سرڪ هڪڙي گهريم علم جي باب مان
- اکين جون ادائون خطرناڪ توبه
- ڪا ته سهڻي ٿئي ڪو ته ميهار ٿئي
- بانسريءَ جو ڪو جڏهن آواز ڦهليو رڃ ۾
- جڙيا منظر ڪي اکڙين ۾ الائي تون ڪٿي آهين
- ليڙون ليڙون ڦاٽل چولي
- ڀلي جو اڄ ڪلهه جهان ڪونهي
- ڪي راز ۽ ڪي دلڪشيون نيڻن جي نديءَ ۾
- ڄاڻ تاريخ کي سمجهه تحرير کي
- آڳ اندر جي ٺري ته سُمهجهي
- ٻرن پيا سج نيڻن ۾ ڏسڻ وارن جو ڇا ٿيندو
- من جوڳي آ ويراڳي آ
- سرمئي شامون ٽهڪ ۽ روح رهاڻيون ياد ڪر
- ڪنهن سونهن جي سنگت ۽ احساس جي ڪتڪائي
- ٿڪل اکين ۾ خواب مرڪيا
- مئل آس من جي جيارين نٿي اڄ
- اکين کي دل ۾ ٽڪاءُ گهرجي
- ڪا راهه ڪنهنجي تلاش ۾ آ
- وارن جي گهٽا ۾ گم ٿي ويو
- جبل جهاڳي سسئي جئن ڪشالا ڪبا
- حسرتون سڀ هوا ۾ وکريون اسان هلون ٿا
- ساڻ نڪو ساٿ، سکي پاڻ اڪيلا
- تو اماڻي سونهن مونڏي مون اماڻيا چنڊ
- جگر تئي تي تري جيئون ٿا
- تنهنجي ايندي ئي محفل مچي ٿي پوي
- اوهانجي نيڻ بتيءَ مان اسانکي روشنيون گهرجن
- حساس سوچون جوان جذبا وڃي به ماڻهو وڃي ته ڪاڏي
- برباد ڪيو آ تو موئن جي دڙي وانگي
- هٿن تي مينديءَ جا خواب پوکي
- عذاب هر پل اڃا به آهي
- ڪا ياد تري رات وري نيڻ ڀڄي پيا
- مان مڃان ٿو کڻي چنڊ تارا نه ها
- تنهنجي در کانسواءِ پير ڪاڏي وڃي
- شخص هڪڙو اڃا تائين وسري نٿو
- وار ڇوڙيا وڻن ۽ هوائون رُنيون
- آڪاش آهي ڳاڙهو بي ڏوهه ڪُٺي هوندي
- نيڻن ۾ خوابن جا ڪيئي لاش پيل آهن
- هن هنج ۾ ويهي جو اڄ ڪنڌ لڏايو پئي
- هو هلڪي مينڍ ڏئي مرڪي چپن تي چنگ جهومي پيا
- بڻي هر دور جو ڀڻڪو صدائن مان جنم وٺبو
- سکي جي مرڪ انڊلٺي نڪوري خيال وانگي آ
- اکيون جو اوچتو اٽڪيون نه تو سوچيو نه مون سوچيو
- ڀڳي جيئن جو مٽي مينهن ۾ سڀئي سنسار مهڪي پيا
- آواز اٿيا آهن، اڀ تائين پڄن شايد
- سرد جيون جا سال ماٺيڻا
- ڪين ڪڏهن هي کُٽي ٿي شاعري
- ڇو نه سوچن ۾ سجايون روشني
- هڪڙي پل ۾ پهر گذري ٿا وڃن
- لِيڙ لِيڙان، لِيڙ لِيڙان زندگي
- حُسن جي جيڪو اسيريءَ ۾ رهيو
- وکريل سوچون ساغر ڌنڌلا
- ڳاڙها ڳاڙها ويس ٿي پايان سپنن جا
- درد گهٽجي نه ٿو وڃان ڪاڏي
- وقت سِر آهي سنڀاليو پاڻ کي
- جوڀن هٿ مان نڪري ويو آ
- سال گذريا اکيون سُتيون ناهن
- ٻرڻ کان سوا ڪي سويرا نه ٿيندا
- شاعريءَ لئه ڏات گهرجي ڏانءُ گهرجي
- ڏاڍ جي ٿي انتها ناهي ته ڇا هي
- پرين ! اک جي ڪنارن کي خماريو ٿا ته ماريو ٿا
- وير تي وار ٿي سگهي ناهي
- عشق آويءَ ۾ جو جُکيو آهي
مقناطيسي ڇڪ لڳي ٿي
ملندي ڀي جي الائي نه هوءَ
ڏاڍي ان جي سڪ لڳي ٿي
شهر جي هر هڪ سندر ناري
سونهن ۾ سچ پچ هڪ لڳي ٿي
لبڙن جي آلاڻ رسيلي
ماکيءَ مصريءَ پِڪ لڳي ٿي
ڀر ۾ ويٺي هانءُ ٺري پيو
جنت جي ڪا ڀڪ لڳي ٿي