قاضي قادن سيوهاڻي (ولادت 870هه 1463ع وفات 958هه 1551ع)
ڪَنزُ قُدُوري ڪافيا، ڪِه ڪوهه نه پَڙِهئومِ؛
سو پارُ تي ٻِئوڪو، جِيان پِرِي لڌومِ.
اَکَرَ ٻِيا وسارِ، اَلِفُ اڳِهُون ئي ياد ڪَرِ؛
سو تون ڏيئو ٻارِ جو نه اُجهنيئه ڪَڏَهين.
جي مون ڏيئين لک ڌَڙَ، ڌَڙِ ڌَڙِ لَکَ سِران،
سِرِ سِرِ لَکَ مُهان ٿيئين، مُههِ مُههِ لَکَ ڄِڀان،
سڄي ڄِڀان تِکيان، هِڪَڙيان لوان،
صِفَت تُنهنجي راڄيا، تو هَوَن ڪيئن ڪَران.
سَچُ پيارا سائنيا، سائينءَ سَچُ سُهاءِ،
سَچي مَنگل نه دَهه سچي سَرپ نه ڪاءِ،
سچ سمنڊان سِرِ چَڙِ هَئه ڪوڙو ڪکائين باهه،
جڏهون ڪڏهون ڪوڙ کي، ڏيندو سَچُ سزاءِ.
زيران زَبران آيتان، اکر اَنت نه پار،
هيڪڙيون ايمان ۾ لهن سڀني سار.
پهرين پاڻ پرک، پرين پَرکَڻُ ساکڙا،
دَر ڀي سوئي رکُ جتان دڪا نه لهين.
پتو ڦِٿو پيٽ ۾، وڍي مُلان ماهه،
ڌوئي ڏتي ڌوڙ ۾ الله اوري آءُ.
قاضي ڪَٿِ ۾ ايترو مَتِ ڪيروئي پيرُ،
پَلاڻيندو پوٽلي، مٿي ڪندو ڪير.