محمد اشرف “منصور” دائودپوٽو (ولادت 1932ع وفات 2010ع)
1. دارو رسن (غزلن جو مجموعو ڇپيل) 1971ع
2. رهنماءِ سالڪين (ڇپيل) 1976ع
3. نواردر الڪرامات (ڇپيل) 1985ع
4. نالئه سحر (ڇپيل) 2004ع
5. لاهوتين جي لات ننڍي سائز (اڻ ڇپيل)
6. لاهوتين جي لات وڏي سائز (اڻ ڇپيل)
7. نسيم سحر (اڻ ڇپيل)
8. مشڪ ختن (اڻ ڇپيل)
9. شعله سخنُ (اڻ ڇپيل)
10. لوڪ سخن (اڻ ڇپيل)
11. ديوان منصور (اڻ ڇپيل)
12. ابيات اشرف (اڻ ڇپيل)
13. ذڪرِ حبيب (اڻ ڇپيل)
14. قلندر نامه (اڻ ڇپيل)
15. مرشد نامه (اڻ ڇپيل)
16. شان رسول (اڻ ڇپيل)
17. شان علي (اڻ ڇپيل)
18. گل هائي عقيدت (اڻ ڇپيل)
19. مثنوي محبوبي (اڻ ڇپيل)
20. سوز نغمان (اردو غزل) (اڻ ڇپيل)
21. افڪار پريشان (اڻ ڇپيل)
22. رهنماءِ طالبين (اڻ ڇپيل)
23. محبت ۽ عقيدت (اڻ ڇپيل)
24. نغمئه وطن (اڻ ڇپيل)
25. ساروڻيون (آتم ڪٿا) (اڻ ڇپيل)
26. تذڪره خلفاءِ راشدين درگاهه ويهڙ شريف (اڻ ڇپيل)
27. تذڪره خلفاءِ راشدين درگاهه ملڪاڻي شريف (اڻ ڇپيل)
28. نعت رسول (اڻ ڇپيل)
29. دادو ضلعي جا غزل گو شاعر (ايم فل) (اڻ ڇپيل)
30. ڪليات منصور (اڻ ڇپيل)
محمد اشرف “منصور” جو تخلص منصور هو. پاڻ شاعري ۾ اصلاح حافظ محمد احسن چنا کان ورتائون. سندس شاعري ۾ فارسي لفظ تمام گهڻا آهن ڪي ته کين کي فارسي شاعر به چوندا آهن. منصور صاحب غلام محمد ملڪاڻي جا مريد هيا. پاڻ حڪمت جا ڄاڻو، ماهر هئا پر حڪمت کي پيشو نه بنايائون، پاڻ اڪثر لکڻ پڙهڻ ۾ مصروف هوندا هئا. بزم شهباز جا صدر پڻ رهيا. 2010ع ۾ عمري جي سعادت پڻ ماڻيائون، ان کان پوءِسندس طبيعت ناساز ٿي پئي. هن يگاني شاعر،اديب محقق محب وطن 22 نومبر 2010ع تي وفات ڪئي.کيس کي ٽلٽي جي “سندو سوائي” قبرستان ۾والد جي ڀرسان دفنايو ويو. سندس تي وصيت ڪيل هي شعر لکيل آهي:
ويو “منصور” ٿي خاموش آخر،
وڃي ٿيو نيٺ خلدِ آشياني.
سندس شاعري جو نمونو هيٺ ڏجي ٿو:
تاجدار مرسلين و انبيا توکي چوان،
احمدِ مختيار محبوب خدا توکي چوان.
دائما دلگير لئه مان دلربا توکي چوان.
صاحب جو دوسخا لطف و عطا تو کي چوان.
باعث تخليق دو عالم سدا تو کي چوان.
ابتدا توکي چوان ۽ انتها توکي چوان.
خالق هر دو جهان جي آهه ذات ڪبريا،
ڪشورِ مولا جو پرفا نروا توکي چوان.
آهه فرق ازهيم ظاهر احد و احمد ۾ ڏسو،
عالم حيرت ۾ آهيان محو ڇا توکي چوان.
دشت ويران آهه ۽ ٻيو پيش گرداب عميق،
رهبر منزل ۽ نرمل ناخدا توکي چوان.
آهه ڪافي مرض ڪنهن لئه نگاهه ڪيميا،
هر مريض جان لئدوران دوا توکي چوان.
حشر جي حالات آهي لرز ۽ انام ڪيو،
مان شفيق و شافع روز جزا توکي چوان.
آسرو آڌار اڙين جو، ڇورڙن جو تون ڇپر،
مونسِ جان محسن و مشڪل ڪشا توکي چوان.
قلب مضطر لئه تسلي آ سدا صلوات ٿي،
دائما ٿو رافع درد و بلا توکي چوان.
مدتن کان آرزو ۽ خاڪ بوسي ٿي اٿم،
ڪرنگاهه فيض و ڪرم ٿو بارها توکي چوان.
هي غلامي پنجتن ۽ خاڪ پاءِ اهلبيت،
مهر ڪر “منصور” تي مشفق مٺا توکي چوان.