قاضي عبدالوهاب” خاطي”
اڻانگي عشق بيشڪ جوش ٻاريو ٿي،
مگر آخر نتيجو نيڪ ڌاريو ٿي.
ڏسو فرهاد هو هيران مٿي شيرين،
جبل کي جنهن ڪهاڙيءَ ساڻ ڏاريو ٿي.
محبت عشق ۾ مجنون موهيو ٿي،
جڏهن ليلا سندو هن زلف ساريو ٿي.
عزيز و حسن يوسف جو ڏسي بيبي،
ٿئي حيران ظاهر قيد ڪاريو ٿي.
عمر آندي ڪري باندي مئي ماندي،
وطن پڻ مارئي سرتيون سڀناريو ٿي.
رٺو راڻو ڏسي ڀيڻن سندو ڀاڪر،
تڏهن مومل ڳلن تان آب هاريو ٿي.
هٿان ليلا پئي ڇو پوءِ ليلائي،
چنيسر ڪانڌ ڪونرو سان قراريو ٿي.
ڏسي صورت بديعل جي وڃي سيفل،
قضا جو سڀ ڪشالو پاڻ پاڙيو ٿي.