سيد نجف علي شاهه لڪياري (ولادت 1926ع وفات 1976ع)
ماءِ ڊيئر، ڪم هيئر، نالي خدا جي قياس ڪر،
ماءِ گاڊ، توکي سڀ خبر، آهيان هتي مان دربدر.
ريڊ ڏس ليٽر سڄڻ، ڪجهه زرا تون ڌيان سان،
بي ڪئڪُ جواب ڏي، نه ته خون پوندئي سر.
شو مي، الله جي نام تي، منهنڙو سڄڻ،
انگلش ۾ منهنجا مٺا، اها ڳالهه ڪئي مون سر بسر.
آءِ هيوِ “نجف چئي” درد دل ۾ يار جو،
قاصد ادا ٿئنڪس گو برنگ اين انسر.
چوسٽو
پيارا ڪندي، پريت تنهنجو نام نظر آيو،
بس دل ٿي پئي مسجد ٺام نظر آيو،
دُوريءَ تان دلربا تي جڏهن پيون نگاهون،
پوءِ پنهنجو بدن پاڻ کي مقام نظر آيو.
غزل
ڀانيان ٿو اي پرين، تنهنجو اڳيون مون سان پيار ڪونهي ڪو،
سوا تنهنجي سڄڻ، سائين منهنجو ٻيو يار ڪونهي ڪو.
ڪندو دانهون آيس تو در، نمائي سر ڪيم سجدو،
وڍيو سر ته آهيان حاضر، مون کي انڪار ڪونهي ڪو.
ڏنم دلڙي جڏهن توکي، بنا دل جي ويراڳي ٿيس،
ڪيو مون ڪونه آ اهڙو، ڪنهن سان واپار ڪونهي ڪو.
باجارن ۾ جيڪر جاني، “نجف شاهه” مون سڏايو ٿي،
سوا الله محمد جي ٻيو غم ٺار ڪونهي ڪو.
غزل
اوچتو مان ٿيس جدا، پنهنجي دلبر يار کان.
اُتي پڪاريو مون گهڻو ٿي، دل سندي آزار کان.
ڪيئن ڪيان ڪاڏي وڃان، ڪنهن کي ٻڌايان حال هي،
شل جدا مان ٿيان نه جيئري، من گهرئي منٺار کان.
روئي روئي رات ساري، مون گذاري هاءِ هاءِ،
ٿي بدن ۾ باهه جاري، عشق جي خمار کي.
“شاهه نجف” تون به جانب، جي اڳيان سر کي نوا،
گهُر شهادت جو شرف، تو سيدي ابرار کان.
*