شخصيتون ۽ خاڪا

سيوهڻ جون ادبي شخصيتون (تحقيق)

هي ڪتاب “سيوهڻ جون ادبي شخصيتون” شاعر ۽ ليکڪ مير حاجن مير جو تحقيقي پورهيو آهي.
هي ڪتاب سچائي اشاعت گهر دڙو پاران 2014ع ۾ ساحل پرنٽرس وٽان ڇپايو ويو. لک ٿورا سائين يوسف سنڌيءَ جا جنهن هن ڪتاب جي سافٽ ڪاپي ڏني ۽ مهربانيون مير حاجن مير جون جنهن ڪتاب سنڌ سلامت تي پيش ڪرڻ جي اجازت ڏني.
Title Cover of book سيوهڻ جون ادبي شخصيتون (تحقيق)

مير حاجن مير (ولادت 1979ع)

مير حاجن مير ولد محمد سليمان پنهور جو جنم 3 ڊسمبر 1979ع تي ڳوٺ محمد يعقوب پنهور لڳ لڪي شاهه صدر ۾ ٿيو. منهنجو اصل نالو حاجي خان پنهور آهي. ادبي نالو دوستن مير حاجن مير رکيو. لکڻ جي شروعات 1995ع کان ڪيم. سنڌ جي سڀني رسالن کي لکي چڪو آهي. جهڙوڪ ٽه ماهي مهراڻ، سوجهرو، عبرت مئگزين، هالار، ادب، هزار داستان، پرک ۽ ٻيا رسالا۽ اخبارون، منهنجا هي ڪتاب ڇپجي چڪا آهن:
1. رنگ خوشبوءِ گل (شاعري) 2008ع
2. نيرا خواب (شاعري) 2012ع
3. سيوهڻ جون ادبي شخصيتون 2014ع
ان کان سواءِ قلندر لعل شهباز ادبي ڪانفرنس جو ڊپٽي ڪنوينر پڻ آهيان. مون سيوهڻ مان 2006ع ۾ “سيوهڻ سماچار اخبار، سلسليوار جاري ڪئي. جيڪا ڪن سببن جي ڪري پوءِ بند ٿي وئي. ٽه ماهي “مڃتا” رسالي جو به جوائنٽ ايڊيٽر پڻ رهيوآهيان. سنڌي ادبي سنگت ضلعي ڄامشوري جو 3 دفعا 6 سال ضلعا رابطا سيڪريٽري پڻ رهيو آهيان. (ڊاڪٽر ذوالفقار سيال جو دور، يوسف سنڌي جو دور ۽ ڊاڪٽر مشتاق ڦل جو دور ۾ رهيس. ان کان سواءِ شهر جي الشهباز دڪاندار ايسوسيئيشن جو نائب صدر پڻ آهيان. سماجي ڪمن ۾ پڻ ڀرپور حصو وٺندو رهيو آهيان. شاعري، تحقيق کان سواءِ ڪهاڻيون به لکيون اٿم جيڪي ماهوار سوجهرو ۽ “سنگت” رسالي ۾پڻ شايع ٿينديون رهيون آهن. شاعري جون مختلف صنفون، غزل، وائي نظم گيت، ترائيل، ڏيڍوڻو، ٽيڙو، دوهو، تروينون، پنجڪڙا، چوسٽا، پڻ ڀرپور لکيا آهن. آئون پنهنجي شاعري جو نمونو هيٺ ڏيان ٿو:
يادن جا ڪي ديپ ٻرن ٿا چانڊوڪيءَ ۾.
ننڍپڻ جا ڪي عڪس اچن ٿا چانڊوڪيءَ ۾.
رابيلن جي ديس جي راڻي توبن لمحا،
دل کي ڏاڍا جهير ڏين ٿا چانڊوڪيءَ ۾.
ٽانڊاڻن جي ٽِم ٽِم ٽِم، درد اُٿن ٿا،
تنهنجا گهنگهرو ڇن ڇن ڪن ٿا چانڊوڪيءَ ۾.
سمنڊ ڪناري هن سان گڏجي پهر ڪٽيا مون،
هاڻي ويٺي پور پون ٿا چانڊوڪيءَ ۾.
شيشي جهڙا، شهر جا ماڻهو پٿر ٿي پيا،
خواب اسان جا پن ٿي ڇڻن ٿا چانڊوڪيءَ ۾.
چيچ سنهيءَ ۾ سونو ڇلڙو سندر ڪيڏو،
هن جي ايندي شور مچن ٿا چانڊوڪيءَ ۾.
“حاجن” هاڻي دل کي ڏيندي سيبا ڪهڙا،
دل به لڇي ٿي نيڻ وسن ٿا چانڊوڪيءَ ۾.