رمضان ڪنڀر (وفات 1999-98ع)
(1)
ڪيچ وڃڻ جو پهه ڪيو ڪيچين،
پيڙم ساجن جو نه سماءُ،
هي هينئڙو ويراڳ ورهه لئه،
ڏک ڏاڍو برهه بيراڳ برهه لئه،
راتيان ڏينهن روڄ رنجاءُ.
آهي نه سرتيون درد اوهان کي،
مهڻن سان ٿيون ماريون مون کي،
سورن ڪونه چکايو ساءُ.
وقت وڃڻ جي رات به جهڻڪيو،
جاڳيس تان ڪنواٽ ڪڻڪيو،
پيرم ڪونه ڪنين پڙلاءُ.
چوي “رمضان” چليا چت چوري،
ڪنديس ڪوڪون ڏونگر ڏوري،
گهريس گهوري ڪيچ گداءُ.
*
(2)
بي حد حمد حڪيم کي جو آگو عظيما،
غالب، رب، غفور رحيم، آهي رازق رحيما.
پنهنجي قدرت پاڻ ڄاڻي ڪامل ڪمالا،
ڏاتر ڏيهه خلقيا سڀ جملي جهانا،
پيدا پاڻيءَ مان ڪيا موليٰ مخلوقا،
ڪي اٺئي پهر الله جي ڪن وحدت وروها،
ڪي تابع تعريفن ۾ ڪي ڦريا فرمانا،
ڪي عابد عالم اوليا ڪي اُچا افسانا.
ڪي ظالم زور ظلم ۾ ڪي فائق فقيرا،
ڪي دنيا ۾ مغرور ٿيا ڪي لاغر لئيما،
ڪي نقل وڏي سان آدمي ڪي موڳا ملولا،
ڪي گونگا ٻوڙا گرفتي ڪي چريا چلولا،
اهڙا سير الله جا آهن سهين سبيلا،
موليٰ محمد موڪليو سچو سردارا،
جو توفيق تڪيو ضامن ضعيفا،
پير پيغمبر اوليا ملڪ مشتاقا،
ڪيا محبت مرسل ڄام جي مڙيئي مستانا،
ڳالهيون ڳڻ پرين جا آکاڻيون عجيبا،
حيرت جهڙا هوت جا مٺا مذڪورا،
ڪتاب ڪنيزالغرائب ۾ ٿا لکن ڳالهه اها،
ته خاصو دوست خدا جو آهه مرسل مقبولا،
هڪڙي ڏينهن حبيب جي ڪيائون دانهن دعوتا،
هزارين حلوا ٿا چيدا چرانا،
مرغن اچي ميڙ ڪيا چوڻي چڳڻ لا،
مڙئي ماڻهو آئيا عرب اصحابا،
کائي ميڙ خوش ٿيا خاص کاڄ منجهان،
ڪانگي ڪهين ڪل وتي وڏ ٿين واتا،
تنهن ڀريو ڀرپر ڪئي چتائي چنهنجا،
تڏهن ڪامل ڦري ڪانگ ڏانهن ڪيو دانهن ڌيانا،
پڇيو پيغمبر پکيءَ کان خاصي خير وريٰ،
لڪائي لڪما خاني جا ڪڄاڙي لئي ڪانگا،
تڏهن مرغ چيو محبوبه کي اي مرسل مجتبيٰ،
سڻ سٻاجها سپرين منهنجو عرض احوالا،
ته پکي پير مرد آهه هڪ ڪانگو ڪم قوتا،
سير ڪندي سنسار ۾ گذريس ڏينهن گهڻا،
مٿس ناهي موت جي ڪا رضا رحمانا،
جڏو جيئڻ تنهنجو آهي عاجر عليلا،
تر نه ترسي طعام ري ڪري ويچار واڪا،
ڪري آهه اناج لئه جنبي جوش منجهان،
مٿانهن ڪو ٻيلي رهبر ۾ راها،
اوڏو ڪونه عزيز ٿئي هلي همراها،
ٻيا پکي وڃن پهري ڪن طرحين تماشا،
آئون هيڻو تنهنجي هور ۾ هاتڪ حيرانا،
آئون وڃان تنهن لئه شهر ۾ ورنهه وسيلا،
هنر حرفتون جان ڪيان هزارين حيلا،
لڪان ۽ لوڇان گهڻو ڪريان وس وڏا،
آڻيا ڀور اناج جا کسيو ٻارن کان،
ڏيان داغ ظهير کي طعام طلفن جا،
پوءِ وجهان تنهنجي وات ۾ ڦڙا آب سندا،
تڏهن کيانتي دل خوشحالي ٿئي مگر محفوظا،
لنوين ۽ لاتيون ڪري پکي پروازا،
سيد سڻ سردار تون منهنجي حڪايت هرڪا،
تڏهن عجب ٿيو اصحابن کي سڻي ايڏي عبرتا،
پوءِ پيغمبر پکيءَ کي چيو موٽي محبوبا،
سڻ حضرت منهنجي حال جي گويا گفتارا،
ساگ پئي ڪنهن سير تي ويس پر ڏيها،
پر وس ٿيس پرديس ۾ قسمت قيد الماءِ،
شهر شهر ولايت شام ۾ هئي حسن حيرت سا،
پرس تنهن ۾ پاتشاهه هو عادل اميرا،
وڻ ڪنڊو هو ويجهڙو تنهن شهر کي ٻهرا،
وڃي ويٺس تنهن وڻ تي ياحضرت حبيبا،
اتي ٿيس اٻاڻڪو مير محمد شاهه،
وارث ولوڙن جا مٺو محبوبا،
ڪامل ٿيو وطن جي طلب گهڻي تنها،
ڪامل ٿيو قوت جي طالب تنهن وقتا.