ديوان صوفي “دلپت” (ولادت 1777ع وفات 1841ع)
سندس شاعري جو نمونو هيٺ ڏجي ٿو،
چوندا پسندا سي پرين جي عشق جي ڪٿا،
عاشقن جي جان تي خوني خنجر چشمن کتا،
سر ڏنو جن سرڪ تي ساقي ڪر مئه عطا،
بي خمر مخمور ٿيا، مشتاق محبت ۾ مٺا،
کڻي پنهنجا ننگ جانب اچي جوءِ ۾ جتا،
فنا فاني جي ٿيا، “دلپت” دلبر جي هٿان،
پاڻ وڃائي پاڻ ۾، وڃي رمز رانول جي رتا.
لاغرض سان لاشڪ ڄاڻي مون نينهن جو ناتو،
جيڏيون دعا ڪجو تا نبهي اچيم ناتو،
هن بحر بي حدي ۾ ڪانهي ڪنڌي پڄڻ جي،
ويئي پروڙ ڀلجي، جنهن وير پير پاتو.