عمرالدين واڻيجو (ولادت 1900ع کان پوءِ)
وٺيو روضي جو در روئي زار صغران،
اي نانا ڏکن کان تون نئي مار صغران،
بنا بابا صاحب جي لاچار صغران،
پئي روئي ڏک ۾ بيمار صغران،
اچو ڪونه مون وٽ لڇان پئي آئون تنهان،
هي ٻانهي ڪيوَ پنهنجي ڇو ڌار صغران،
ابا هڪڙي بيماري ۽ ٻي آ جدائي.
ٿيو مٽ نه مائٽ نه ڪو ڀيڻ ڇائي،
ابا هن جدائي کان وجهان ڇو نه ڀائي،
فقط آسري تي آ هوشيار صغران،
چيائين آيو اڄ آهه خطبي جو مالڪ،
ٻڌو جڏهن هو صغران نالو مبارڪ،
اتي ڊوڙي اندر ۾ ڪري ياد خالق،
ڪري ضعف کان هاءِ بيمار صغران،
ڏٺائين جو ماتم اتي مثل محشر،
چوڻ جي نه طاقت چوي ڇا ثناگر،
نه اٿئي تاب هاڻي کڻي بند قلم ڪر،
“عمرالدين” مدد تنهنجي هر بار صغران.