اسان ائين سوچي به نٿا سگهون
جهنگلي بلو بيري جي لذت ۽ ذائقو محسوس ڪرڻ لاءِ مون ٻوٽن مان ڏھ پندرهن ٻير پٽيا ۽ انهن کي چکي ڏندن جو چشڪو وٺي پنهنجي پاڙي ٽيرا ڪوٽا ڏانهن راهي ٿيس. روڊ ٽپي چونڪ جي ٻئي پاسي پهتس ته ڪنڊ واري بنگلي جي اڳيان لان جي سائي ڇٻر جي وچ ۾ بيٺل ساون صوفن جي وڻ تي نگاھ پئي. جيڪو صوفن سان ٽمٽار لڳو پيو هو. وڻ جي هيٺان بيشمار صوف ڪريا پيا هئا ۽ وڻ جي پاڙ ۾ جيڪو چلهو ٺھيل هو تنهن ۾ پڻ ڍڳ صوفن جو پيو هو. مان اهو لقاءَ ڏسي ڪريل صوفن جي ماجرا سمجهڻ جي ڪوشش ڪري رهيو هوس ته ايتري ۾ بنگلي جو دروازو کليو جنهن مان هڪ وچولي عمر جي خاتون نمودار ٿي. جيڪا مونکي کيڪار ڪندي. چوڌاري ڪريل صوفن جي چونڊ ڪرڻ ۾ مصروف ٿي وئي ۽ جهٽ پلڪ ۾ پنهنجي ٽوڪري ڀري صوفن کي وڻ جي پاڙ ۾ اڇلائي ڇڏيو. مون اچرج ڀري نگاهن سان بيٺي اهو لقاءَ ڏٺو. جڏهن سمورا ڪريل صوف جمع ڪري ان خاتون وڻ جي پاڙ ۾ ڪٺا ڪيا. تڏهن مون کانئس سوال ڪندي چيو. ”مانواري توهان اهي کائڻ جي لائق صوف وڻ جي پاڙ ۾ ڇاڪاڻ رکيا“ هن وراڻيو؛ ”برادر هنن صوفن جي ڪالھ کان فري پڪنگ آھي. جيڪڏهن اوهان کي گهرجن ته روزانو هتان صوف پٽي ويندا ڪريو“ ائين چئي خاتون خانه وڻ مان ٻه ٺاهوڪا پڪل صوف پٽي مونکي وٺڻ جو اشارو ڪيو. مون به ٻه ٻرهانگون اڳتي وڌي سندس هٿن مان صوفن جو تحفو وٺندي مڃتا طور شڪرگذاري جو اظھار ڪيو.
وڻ جي پاڙ ۾ گڏ ڪيل صوفن جي ڍڳ جي باري ۾ مون ٻيهر خاتون خانه کان سوال ڪيو. ”اوهان وڻ جي پاڙ ۾ هي صوف ڪهڙي مقصد لاءِ جمع ڪري رکيا آھن“ هن وراڻيو؛ ”ڀلو ٿي تنهنجو.... اهي ڪريل صوف ان وڻ جو حق آھي. ڏسو نه اهي صوف ڏي اهو ٿو اسان پيا ٿا کائون .ڀلي اهو به پنهنجي اپت مان ڪجھ حصو کائي. اهڙي طرح اهو به توانو رهندو ته اسان به ان جي آڌار توانا رهنداسين“ وڻ جي پاڙ ۾ جيڪي ڪريل صوف هئا تن مان ڪيترا مٽي ۾ ڳري ملي ڀاڻ جي صورت اختيار ڪري چڪا هئا.
ڪيناڊا ۾ رهندي مونکي هڪ فطري ۽ قيمتي ڄاڻ ملي ته ھتان جي ماڻھن ۾ گهڻو ڪري اها به عادت آھي ته هو زمين مان پاڻ ڦٽي نڪرندڙ ميوي ۽ جهنگلي ميون جو استعمال گهٽ ڪندا آھن. بلڪه مارڪيٽ مان پنهنجي پسند سان خريد ڪري واپرائيندا آھن.
پنهنجي گهر اچي اڄ مون به ائين ڪيو. گهر جي بيڪيارڊ ۾ بيٺل صوفن. پامس. ( آلوچا) ۽ ناسپاتي جي وڻن مان هيٺ ڪريل ميوو گڏ ڪري وڻن جي پاڙن ۾ ٺھيل چلهن ۾ رکي انهن کي مٽي ماء جي حوالي ڪري ڇڏيو ته ڀل اهي به پنھنجي ميوي مان پنهنجو وت ۽ ست وڌائين.
**