ويا ڪل من جا ويچار
بلو پارڪ جي سائي ڇٻر واري وسيع ميدان تي ڏينهن ٺري ساڪر سان ڪڏندڙ هر نسل ۽ هر رنگ جي ٻارن جون عرق ريزيون ياد رهنديون. پنهنجي ٻارن ۽ پاڙي جي گورن. برائون .چيني جاپاني برمي، بنگالي، ٿٻيٽي، آسامي، عربي، افغاني، ترڪي، توراني، تامل، سري لنڪن ۽ هندي سنڌي ٻارن سان گڏجي چوڏيلن ۽ چيڪلن تي پاتل ڦيرا ۽ ڦيراٽيون سڀ ياد رهنديون. هتان جي مڙني رنگ و نسل جي ماڻھن جو پاڻ ۾ گڏجي رهڻ، ميل ملاقات، کلڻ ڳالهائڻ، سلام دعا، سهڻو سلوڪ ۽ ميٺ محبت واريون وصفون ڀلا ڪي وسارڻ جوڳيون ڳالهيون آھن. بلڪل نه اهي مڙئي خوبيون ڪيناڊا جي ماڻھن جي شھريت جي امتياز جون نشانيون آھن. هن پاڙي جي ديوي مندر جي گجراتي ۽ پٽيل برادري جي پوڄارين جون بليو پارڪ جي ٻارن ۾ ڪچھريون. ڳجهارتون. ڊراما سميلن. مذھبي رواداري ۽ بنا ڀيد ڀاو واريون قربتون قول ۽ قرار مون لاءِ ڪنهن پر وسارڻ جوڳا ناهن.
ڪيناڊا ۾ مون پهريون ڀيرو محسوس ڪيو آھي ته سماج گهڻ قوم ۽ گهڻ مذھبن جي آميز سان ۽ هڪ گڏيل سماجي سوچ ۽ ڀائيچاري جي بنياد تي قائم رهي سگهي ٿو ۽ ترقي جي اعلا مدار تي پڻ رسي سگهي ٿو. پنهنجي محنت. محبت ۽ رواداريءَ وارن روين جي وهنوار سان سڀني ڪينيڊين اهو ڀلي ڀانت ثابت ڪري ڏيکاريو آهي ته هو گڏجي فلاحي رياست قائم ڪري سگهن ٿا تنهنڪري هتان جي ماڻھن جي اها ڳالھ مونکي ياد رهندي. ڪينيڊين جا اهي گڻ، اهو شعور، اهو سهڪار اهو سمرپڻ بلو پارڪ جي ڪشاده ٻارن جي ميدانن مان حاصل ڪيل اهي پاٺ مون کي ياد رهندا پنهنجي وطن مالوف ۾ اکيون ٻوٽڻ تائين ياد رهندا.
**