پپو يار تنگ نه ڪر
هالوين ۽ ٿينڪس گونگ جي ڏينهن جي ڪري ماڻھن گهرن جي ٻاهرين حصن، وڻن ۽ وڻن جي ٽارين ۾ جنن، ڀوتن، چٻرن الن، چمڙن ۽ مرتيو ٿيل ماڻھن جا بنا ممي نقلي لاشا ٽنگي رکيا هئا جن کي ڏسي روح ڪنبيو وڃي. ان علاقي جي وچ جهنگ ۾ 1770ع جي زماني جي هڪ ڪليسا به موجود هئي جنهنجي گرد ۽ نواح جو ماحول هڪ ڀوائتو منظر پيش ڪري رهيو هو. جڏهن ننڍي سالي جي گهر پهتس ته ان گهر جو به ساڳيو رنگ ساڳيو روپ هو. رات جي ماني کائي اسان پنهنجي پنهنجي ڪمرن ۾ هليا وياسين. گهر ڇاڪاڻ ته جھنگ ۽ ٻنين جي وچ ۾ هو تنهنڪري مون کي ٿورو ڪي گهڻو خوف پئي ٿيو. حالانڪ منهنجي ڊڄڻ ڪرڻ جي عمر ڪانه ھئي پر دماغ تي علائقي جا اثرات ڪجهه اهڙا پئجي چڪا هئا. هڪ ته مونکي اها به ڄاڻ هئي ته هي گهر به ڪنهن جهوني گوري جوڙي جي ميراث هو جيڪو منهنجي سالي خريد ڪيو هو. منهنجي خيال ۾ اچي ويٺو ته ھتي جنن ڀوتن جي رهائش يا ڪا کيد بازي ضرور هوندي. بهر حال دعائون. دم ۽ درود پڙھي ويهاڻي ۾ منهن هڻي سمهي پيس. رات جو اڌ رات کان پوءِ ڪنهن جهنگلي ڪئي جي ديوار تي رهڙا پائڻ جي آواز تي منهنجي ننڊ ڦٽي وئي. رات جي ساڳي پهر ۾ گند ڪچري جي ڊرمن ۾ کاڌي پيتي جون شيون ڳولهڻ ڦولهڻ لاءِ ڪتي جيڏو جانور رڪون پنهنجيون ڪاروايون ڪندي وڏا کڙڪا سڙڪا ڪيا. وڏي مشڪل ۽ ڪراهتي حالتن سان تڏهن دوچار ٿيس جڏهن بدبخت جانور اسڪنڪ گهر جي ٻاهرين بدبودار مادي کي وڏي ماترا ۾ خارج ڪندي ٻٽي فائر ڪيا. بس پوءِ ته سڄو علاقو ڪٽرستان ٿي پيو.
هاڻي ننڊ ڪير ڪري. جاڳي جاڳي ڪنهن سمي اوجهراڪين ۾ هوس ته ڇا ڏسان ته ڇت وارو پکو لڏندي نظر آيو. آرميچر وارو حصو جنهن ۾ پر لڳل هوندا آھن اهو سڄو جو سڄو روشن ٿي ويو ڀو وچان چادر ڇڪي منهن تي پاتم. لمحو ٻه رکي آھستي آھستي چادر سيري پري ڪري جائزو ورتم ته پکي جا ٽن بدران پنج پنج پر پيا نظر اچن . دل پئي چوي ته پنھنجي سالي کي اٿاري پڇان ته ھن پکي جا ٽي پر آھن يا پنج پر. گهڻي رات گذري چڪي هئي بس ڇا ڪيم جو چادر سان منهن ويڙھي سيڙھي قل پڙھي سمهي رهيس پوءِ خبر ناهي ته ڪهڙي وقت ننڊ اچي وئي.
**