وڻ ۽ انسان
ٻئي پاسي جي وڻ ٻوٽي ۽ انسان ساسي ساه جي پرورش ۽ پالنا تي توجه جوڳو ڌيان ڏبو ته ٻنهي جي زندگي ۽ مقصد حيات کي جوت ۽ جلا ملندي جنهن ڪارڻ جيوت چڪر کي انيڪ فائدا ملڻ شروع ٿيندا. مثلن مذڪوره جيوت جڏھن خير سان جوان ٿيندا ۽ جي ان وقت وڻ جي جوڀن جا لاڀ ڳڻبا ته چٺو ٻڌائيندو ته وڻ نشونما وٺي پنهنجيون ٻانهون پکيڙي اوسي پاسي جي چوڌاري ماحول ۾ ڇانورو ڪندو ۽ نتيجي ۾ اسان کي چڱي طرح ڏسڻ ۾ ايندو ته هن جي ڇانوري جي دائري ۾ هڪ قدرتي ڪشش هوندي جيڪا جهنگ جهر توڻي رڻ پٽ تان پکي پکڻ ۽ پسن کي ڇڪي هنجي هنج ۾ آڻي ڪٺو ڪندي. وڻ جي ڇانو جي راحت حيواني توڻي انساني جيوت لاء بي مثل آنند مهيا ڪرڻ جو ڪارڻ بڻجي ٿي ۽ ان سان گڏوگڏ وڻن جي سٺي قد ڪاٺ ڪڍڻ تي ميون ۽ ٻجن جي مهيا ٿيڻ جو ججهو سبب پڻ بڻبو ۽ اهڙي قسم جي اپت انساني ۽ جهنگلي حيات جي خوراڪ بڻبي جيڪا پڻ ان جي مقصد حيات جي معاملن ۾ معاون ۽ مددگار ثابت ٿيندي.
وڻ خوراڪ مهيا ڪرڻ جي لحاظ کان رڳو حيات بخش نٿو ڄاتو وڃي بلڪ هو مڙيئي جيوت کي پنهنجي قدرتي نظام تحت آڪسيجن مهيا ڪرڻ جو سبب ٿئي ٿو جيڪو پنهنجي پر ۾ حيات بخش آھي. ٻئي پاسي ڏسجي ٿو ته انسان سونهن جو سر آهي ۽ ڌرتي تي تخليق جي سلسلي جو سبب آھي ۽ ان ۾ به ڪو شڪ ناهي ته هن جو ڌرتي کي حسن ترين بنائڻ ۾ وڏو ڪردار ٿئي ٿو ۽ ان سلسلي ۾ هو بيشڪ سرموڙ آهي. مگر وڻ هوبهو لڳو لڳ پنهنجي فطرت کان مليل سڀني خوبين ڪري ڌرتي جو سروپ ۽ حسن آهي وڻن بنا ڌرتي اڌوري آ. وڻ جي هٿ تي آڪسيجن واري لڪير جي موجودگي هڪ وڏو حيات بخش ڀنڊار آھي جيڪو ڪڏھن کٽڻو ناهي پر هڪ وڻ جي حياتي به انسان جي مقدر جهڙي آھي ٻئي پنهنجي نصيبن ۾ حيات جو دوام نٿا رکن ۽ ڪل شي ذائقه الموت جي حدن ۾ اچي هڪ نه هڪ ڏينهن پنهنجو وجود وڃائي ويهن ٿا.
**