امتحان جي زندگي
“حضرت موسيٰ رب پاڪ کي التجا ڪئي ته اي منهنجا رب مون کي اها نظر ڏي جنهن سان آئون توکي ڏسي سگهان. آئون توکي ڏسڻ چاهيان ٿو.”
صبح جي وقت ريڊيو پاڪستان تان قرآن شريف جو ترجمو ۽ تفسير هلي رهيو هو. هي منهنجو فئوريٽ پروگرام آهي، جيڪو آئون ڊرائيونگ دوران ٻڌندو هوس.
رب پاڪ فرمايو تون مون کي هرگز نٿو ڏسي سگهين. ها ٿورو سامهون واري جبل ڏي نهار جيڪڏهن اهو پنهنجي جاءِ تي قائم رهجي وڃي ته البت تون مون کي ڏسي سگهندين.
ڳالهه اها آهي ته حضرت موسيٰ عليه السلام پنهنجي رب کي ڇو نه ڏسي سگهيو؟ ۽ دنيا ۾ ڪو ماڻهو پنهنجي رب کي ڇو نٿو ڏسي سگهي؟ ان ڪري جو دنيا ۾ هر شيءِ محدود آهي. انسان جي عمر به محدود (Limited) آهي. هن جون صلاحيتون به محدود آهن ۽ جيڪو خود پاڻ محدود آهي اهو هڪ لامحدود هستيءَ کي ڪيئن ڏسي سگهي ٿو. ها قيامت جي ڏينهن انسان جون مڙئي حِسون تيز ٿي وينديون يعني جڏهن جنت ۾ اهلِ جنت پهچندا ته هنن کي ايتري طاقت، همت ۽ صلاحيت بخشي ويندي جو هو پنهنجي رب کي ڏسي سگهن. اهو فقط اتي ممڪن ٿيندو ان کان پهرين نه.
هن جي رب جڏهن جبل تي تجلو ڪيو ته ان کي ڀور ڀور ڪري ڇڏيو ۽ حضرت موسيٰ عليه السلام بيهوش ٿي ڪري پيو. جڏهن هوش ۾ آيو ته چيائين:
“پاڪ آهي تنهنجي ذات، آئون تنهنجي حضور توبه ٿو ڪريان ۽ سڀ کان پهريون ايمان آڻڻ وارو آئون آهيان.”
رب پاڪ فرمايو: “اي موسيٰ مون توکي سڀني ماڻهن مٿان ترجيح ڏئي چونڊيو ته منهنجي پيغمبري ڪر (يعني منهنجو پيغام پهچاءِ ۽ مون سان هم ڪلام ٿي. بس جيڪي ڪجهه آئون توکي ڏئي رهيو آهيان اهو وٺ ۽ شڪر بجا آڻ.”
ان مان ڇا ٿو معلوم ٿئي ته هدايت جهڙي نعمت ملڻ تي، ڪتاب جهڙي نعمت ملڻ تي، انسان جو طرز عمل ڇا هئڻ کپي ته انسان پنهنجي رب لاءِ سراپا شڪر گذار ٿي وڃي.
اسان جي نبي ڪريم صلي الله عليه وسلم تي ته حضرت جبريل عليه سلام وحي زباني القا ڪيو پر موسيٰ عليه السلام کي لکيل ڪتاب مليو هو. قرآن لکيل نه آيو هو پر تورات لکيل ملي هئي.