آسرو خدا جو
ناياب آ مروت نالو آبس وفا جو
آهه و بڪا ۾ منهنجي عمر عزيز گذري،
يارو ڏسي ڇڏيو آ مون شان ڪبريا جو
انسان سان نفرت الله سان محبت!
اهڙو عجيب تر آ انداز پارسِا جو
خاذق حڪيم مونکي تنهنجي دوا نه گهرجي
بيمار عشق طالب ٿيندو ڀلا دوا جو؟
بادِ سموم ۾ ويا هت روح ڀي جهلسي
آ انتظار احمق توکي اڃا صبا جو
وچ سِيرَ ۾ آ ٻيڙي ۽ دورِ آ ڪنارو
طوفان ساڻ لڙندو اڄ عزم نا خدا جو
نا آشنا ۽ ويري چؤ طرف مان ڏِسان ٿو
آهي ” ممتاز“ کي ڪافي هڪ آسرو خدا جو
***