قصيده ملان صديق
اهو من جي ناخلق اولاد آ ملان صديق
ٿو خدا ڄاڻي ته آهي ڇا بلا ملان صديق
آهه خوبان شهر جو آشنا ملان صديق
قاضين وٽ اڄ آ قسمت آزما ملان صديق
(2)
مان ڪري اشعار ۾ تعريف تنهنجي ڪيئن سگهان
تون نه ڪنهن انسان جي توصيف جو محتاج آن
بيگ جي مسجد جي حجري کي هجي جيڪر زبان
جو ٻڌائي تنهنجي ساري ماجرا ملان صديق
(3)
ٿا چون ماڻهو ته تنهنجي آهه هر علت ڪڌي
کير پيڻ واسطي تو مرون جي مادي آ ڏڌي
ڪوڪ گونگي شاهه جي ڪنڀرن جي مسجد هئي ٻڌي
پوءِ به ان مسجد جو آهي پيشوا ملان صديق
(4)
ريش جي رمزن سان پنهنجي ڍال ٺاهيئه مولوي
۽ خوشامد سان ڪري خدمت جهڪائيه مولوي
معتقد ۽ مقتدي پنهنجا بڻائيه مولوي
خوب آهن تنهنجا منتر واهه واهه ملان صديق
(5)
ڪنهن به صورت ۾ نه آهي دل ۾ تنهنجي گداز
ڇو ته تون اخلاق جي قدرن کان آن بي نياز
سڀ ٺڳيءَ جو ٺاٺ آهن تنهنجا روزا ۽ نماز
ڪير توکي چئي سگهي ٿو پارسا ملان صديق
(6)
بي سبب ڀوڪين ٿو ڇو، تون اي ڪتا ڪالوءَ سندا!
موچڙا توکي لڳل وسري ويا لالوءِ سندا!
تون هيڻين بهتان درويشن تي ٿو عالوءِ سندا!
ڀڄ خدا جي قهر کان او بي حيا ملان صديق!
(7)
ريش جي بنياد تي تو جو اڏايو پنهنجو عز
سو لَسين جو صحبتن ۾ تو گنوايو پنهنجو عز
قسم ڪوڙا ٿو کڻي ڪاذب وڃايو پنهنجو عز
آنهه بلڪل صدق کان خالي صفا ملان صديق
(8)
ڪارناما اي ابن ابليس ڪهڙا ٿو ڪرين
جنس ۾ افعال تون خنريز جهڙا ٿو ڪرين
تون جتي کائين اتي ڪر توت اهڙا ٿو ڪرين
ڪنهن به صورت ۾ نه جي آهن روا ملان صديق
(9)
بي گرا سچ پچ ته آهين روح تائين تون گندو
مڪر جو روئڻ به تنهنجو آهي هڪ مهلڪ ڦندو
همسري ڳوڙهڻ ۾، مانگر مڇ ڇا توسان ڪندو
ٿو رکين آنسوئن جا اکين ۾ دريا ملان صديق
(10)
تنهنجي ڏاڙهي بي شڪ آ خوب ڪارنهن ۾ لڪل
تنهنجي ٻٽيهي آ توکي مئل واڻئي جي مليل
تون لڪائين لوڪ کان ٿو پنهنجا جيڪي بدعمل
ڇا ڏسئي ٿو ڪين تون ئي چئه خدا ملان صديق
(11)
ڪلهه ٿو چوي چندر ته ملان ڪنهن جو همدرد نانهن
ٿس رڳو ڪهڙي هوس هو مڙس ماڻهو مرد نانهن
لوط واري قوم جو پڻ يار پانڊي فرد نانهن
ڇو ته ڪنهن کدڙي نه ڪئي تنهنجي ثنا ملان صديق
(12)
مڙس ماڻهوءَ جي ڪڏهين ٿو ناچ ناچو جيان نچي؟
هن عمر ۾ چيلهه لوڏڻ ڀلا ڪنهن کي ٺهي؟
تنهنجي ڳڀرن ساڻ سنگت مان ته ثابت هي ٿو ٿئي
مرض ۾ ميرن جي خود آ مبتلا ملان صديق
(13)
ڇا خبر توکي نه آ، تون ڪيترو بدنام آن
ڇا هلائيندا وتن ٿا ڇوڪرا تولئه ميان
پنهنجي پردي لڪائڻ واسطي تون وات مان
ٿو ڪرين تعريف پنهنجي خوامخواهه ملان صديق
(14)
سٺ سالن تي اچي ٿي، عمر اي ڇيڳرا
موت جا مارو اڃا توکي سجهن ڪي ڪين ٿا
باليقين توبــھ جا دروازا کليل ٿي بودلا
تون گنوائيندي اڃان وقت ڇا ملان صديق
(15)
لالچي، بدعادتون، منحوس ۽ ڏائڻ ڪني
چار پئسه رکندي ڀي ماني ٽڪر کائين پني
تو ٻڍل مسڪين کي ڇيڙي آ اڪ سان ڳئي کني
مست آيو ٿي اٿي تون ڀڄ چريا ملان صديق
(16)
مڪر جي پر پيچ پهريون ٺاهه پنهنجي پٽڪڙي
منهن ڏسي پو آرسيءَ ۾ پاءِ پنهنجي پٽڪڙي
ڪين مولائيءَ هٿان لهراءِ پنهنجي پٽڪڙي
مشورو منهنجو اٿي هي برملا ملان صديق
***