مولائي ٻڍل جي ڪٿا
پنهنجي ئي موضوع تي اڄ مائل گفتار آ.
گرچ پيشه موچڪو ٿس، ذات جو ڪٽبار آ؛
پر مهانڊو، معتبر ۽ مڙس مڻيادار آ.
تڪ بندان سنڌ جو سرخيل ۽ سردار آ؛
شاعري جي ملڪ جوهي مستند مهندار آ.
دوستان باوفا لئه هي گل بي خار آ؛
دشمنانِ پر خطر لئه پر هنه تلوار آ.
خود فروشيءَ ۽ خوشامد کان بنهه بيزار آ؛
خود خدا جي مهربانيءَ سان ڌرا خود دار آ.
آد کان هنجو ڪتابي علم سان تڪرار آ؛
۽ نصابي علم سان پڻ برسر پيڪار آ.
خوش خدا جي خلق ساري هن مان آهي ڇو ته هي
خوش سير خوشرو ۽ خوش آواز اطوار آ.
ڏات ناهي ذات تي جو ٿو وهي سوٿو لهي،
ذات جو ڪمذات هن تي داد ڪيو داتار آ.
ڇا نظرثانيءَ جي مصرع طرح محتاج ناهه؟
ديد جي شهيد جو دارون دوا ديدار آ!
قافيه پيما ۽ شاعر ۾ رڳو هي فرق آ،
هڪڙو ڪچ ڪوڏين جو ڪوڏيو ۽ ٻيو وينجهار آ.
شعر ڳيرن جان ڪري ڳٽ ڳٽ ٿا هن وٽ ڦاسجن؛
قافين جو چوطرف هنجو پکڙيل ڄار آ.
ڇا پڇو ٿا منهنجو مذهب يا ڌرم اي دوستو،
هٿ ۾ تسبيح آ ۽ زيبِ گلو نار آ.
سينڊ ۾ ڳاتي سپو رنج صاف آهي مارئي؛
سادڙو درويش مولائي ٻڍل پرڪار آ.
***