رازدان روحي
زمين ٿي رهڻ لائق، آسمان ٿيو مهربان روحي
وري موٽي پيئڻ جي ۽ جيئڻ جي مند آئي آ
پيارج پيار جو پياري شراب ارغوان روحي
چُڪي اهڙي چکائج جو وڃون مدهوش ٿي اهڙا
رهي تنهنجي نه ” تون“ باقي بچي منهنجي نه ” مان“ روحي
اچي ٿو رشڪ مونکي پاڻ تي، جو پاڻ منهنجيءَ ۾
پريشان حال هئي مغمون هئي، گريه ڪنان روحي
ڪشش زخمي غزاله جي اکين کان ڀي زياده هئي
کڻي اکڙيون جڏهين مون ڏي نهاريئه پيار مان روحي
سدا انفاس تان سر صدقي گُلُ رخسار تان قربان
معطر واه ٿي پئي آهي بهار گلستان روحي
فضا ۾ چؤطرف مون محسوس ڪئي جڏهين،
ڪيو اقرارِ الفت تنهنجي گڏ قلمه و زبان روحي
خوشيءَ جي انتها ۾ ”ممتاز“ صاحب جيڪڏهن ٻهڪيو،
يقيناَ پو به ٿيندي ڪين هنن کان بدگمان روحي
***