هڪ نور جي لاٽ ٿي نڪري
جا آسمان ڏي ٿي وڃي
چنڊ جڏهن هن مٿان ٿو گذري
ته ڳاڙهو رت ٿي ٿو وڃي
ستارن جو رنگ هيڊو ٿي ٿو پوي
۽ پٿرن مان پڙاڏا جاڳي ٿا پون
اڄ به لوڪ گيتن ۾
هوءَ ڀٽڪندي وتي ٿي
هزارين صديون اڳ
هي تڏهن جو قصو آهي
جڏهن هن مون کي شاعريءَ سان
اعتراض جوڳي حالت پڪڙي وڌو
هوءَ سرسوتي نديءَ جيان
سوز ۾ سڪي سڙي وئي
پهاڄ برداشت نه ٿي سگهي هن کان
عشق جي غيرت ۾ اچي
هن مونکي شاعريءَ سان
ڪارو ڪري ماري ڇڏيو
۽ پاڻ جابلو چوٽيءَ تان
آبشار جيان ڪري
خودڪشي ڪري ڇڏيائين
انهيءَ رات اوندهه جي سونامي هئي آئي
۽چنڊ سڀني ستارن سميت
لُڙهي هو ويو.
3.2015
*