جڏهن به مان
پراڻن ڪتابن جا ورق ورائي
انهنجي مَڌُر مهڪ سگهندو آهيان
ته مون کي عجيب سرور ڇانئجي ويندو آهي
مان پراڻو شراب پيئندو آهيان
پيالن ۾ نه پر ٻڪ ۾ اوتي
مان توسان نينهن ۽ پراڻنين سان پيار ڪندو آهيان
مونکي اگهاڙين آڱرين سان
تصويرون ٺاهڻ سٺو لڳندو آهي
مونکي عورتون ۽ مڇيون
حيرت انگيز حد تائين
هڪ جهڙيون لڳنديون آهن
کجين جا وڻ ڏسي
منهنجي اڪيلائي
آپي کان ٻاهر نڪري ويندي آهي
اهو زهر ناهي
جيڪو مان نه چکيو هجي
اهو ڪو شراب ناهي
جيڪو مان نه چکيو هجي
اهو ڪو شراب ناهي
جيڪو مان نه پيتو هجي
مان ته پنهنجن دشمنن سان به
سڄڻائپ ڪندو آهيان
منهنجي ديانگي ڏسي
ڪيتريون ئي پنهنجي حسن ۽ جوانيءَ تي
ناز ڪنديون آهن
منهنجو پيار ايترو ته شديد آهي
جو ڪنهن به انسان جي
برداشت ڪرڻ کان ٻاهر آهي
مان قُرّء نار کان وڌيڪ گرم
مان زم هرير کان وڌيڪ ٿڌو آهيان
منهنجي اندر عالم ارواح آهي
۽ منهنجو ٻاهر عالم برزخ
منهنجي هٿ جي هڪ چيچ
موسيٰ جي عصا آهي
ته ٻي شيام جي بانسري
منهنجي ٽين چيچ
اسرائيل جي سور آهي
ته چوٿين تيز ڌار تلوار
منهنجي پنجين چيچ
ڪاتب به آهي ته قلم به
منهنجي پير جي هڪڙي آڱوٺي هيٺان
فرعون جي تڪبر ڀري منڍي
ته منهنجي ٻئي پير جي آڱوٺي هيٺان
نمرود جي غرور ڀريو سر آهي
جڏهن به ڪٿي
چئن چڱن جي ڪچهريءَ ۾
منهنجو نالو کڄندو آهي
ته اهي چار چڱا چڙ ۾
پاڻ کي چڪ هڻڻ لڳندا آهن
آءٌ اهڙو ته فرمان بردار آهيان
جنهن کي گستاخ به
پنهنجو گرو ڪري مڃيندا آهن
هن دنيا جا هڙئي جُڙتو فرمان روا
مون بي فرمان کان وئون ويندا آهن
مان بي فرمان کان وُئون ويندا آهن
مان پيرن هيٺان زمين
۽ مٿي تي آسمان کنيون وتندو آهيان
مان سوچيندو آهيان ته به شاعريءَ ۾
مان ڳالهائيندو آهيان ته به شعرن ۾.
*
2008