بي خياليءَ ۾ منهنجي نظمن جون
انڌين آڱرين جهڙيون سٽون
اوندهه منجهه
هن جيبدن تي هٿوراڙيون هڻنديون رهيون
ذهن تراشيندو ويو
هن جون بيهڪون
منهنجي دل هن جي موت ۾ ڌڙڪڻ لڳي
۽ منهنجو ساهه
هن جي سونهن ۾ منتقل ٿيڻ لڳو
پوءِ ائين ٿيو جو پنڊ پاهڻ ڪري
پنهنجي تخليقڪار کي
هوءَ پٿر جي مورت جيئن ٿي پئي
*
2015